Leon Leligdowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
podpułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 25 kwietnia 1883 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 31 marca 1954 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Odznaczenia | |
Leon Leligdowicz h. Dęboróg (ur. 25 kwietnia 1883 w Załanowie, zm. 31 marca 1954 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 25 kwietnia 1883[1][2][3] w Załanowie. W 1904 ukończył c.k. Gimnazjum w Buczaczu i zdał egzamin maturalny[4]. Podczas I wojny światowej był oficerem Informacyjnym, od stycznia 1915 do listopada 1918 kierował ośrodkiem wywiadowczym przy jednostkach armii austro-węgierskiej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Mianowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[6][7]. W 1923 jako oficer nadetatowy 19 pułku piechoty ze Lwowa był kierownikiem referatu w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[8][9]. W 1928 jako oficer 34 pułku piechoty pozostawał w dyspozycji Ministra Poczt i Telegrafów[10]. W tym roku przebywał na leczeniu[11]. Pełnił stanowisko naczelnika w Ministerstwie Poczt i Telegrafów[12]. W 1934, jako podpułkownik rezerwy piechoty, pozostawał w Oficerskiej Kadrze Okręgowej nr 1 w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[1].
Zmarł 31 marca 1954 w Krakowie[12][13]. Został pochowany 3 kwietnia 1954 w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera CB-płd-wsch-narożnik)[12][13].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[14][12]
- Krzyż Walecznych[15][12]
- Złoty Krzyż Zasługi[12]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1929)[16][12]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, 1917)
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z Mieczami (Austro-Węgry, 1915)
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)
- Krzyż Żelazny 2 klasy (Cesarstwo Niemieckie)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 7, 809.
- ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-04-08].
- ↑ Korpus intendentów s. 112 [dostęp 2022-11-04].
- ↑ V. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnzyum w Buczaczu za rok szkolny 1903/4. Buczacz: Nakładem Funduszu Naukowego, 1904, s. 58–59. [dostęp 2022-11-04].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 400.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 179.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 9, 168.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 116.
- ↑ Lista gości przybyłych do Ciechocinka do dnia 19 VII 1928 r.. „Zdrój Ciechociński”, s. 9, Nr 10 z 21 lipca 1928.
- ↑ a b c d e f g Leon Leligdowicz. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 4, Nr 78 z 2 kwietnia 1954.
- ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Leol Leligdowicz. rakowice.eu. [dostęp 2016-12-31].
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 34.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 179.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 361.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.