Logika parakonsystentna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Logika parakonsystentna (logika paraniesprzeczna^[1]) – logika, która dopuszcza wystąpienie sprzeczności, pod warunkiem, by nie prowadziło to do przepełnienia systemu^[2]^[3].

W klasycznym rachunku zdań obowiązuje zasada niesprzeczności Dunsa Szkota, stwierdzająca, że ze sprzeczności może wynikać dowolne zdanie logiczne, więc przyjęcie sprzeczności spowoduje przepełnienie systemu („rozlanie się” sprzeczności na cały system). W logice parakonsystentnej to nie następuje – w parakonsystentnym rachunku zdań zasada niesprzeczności nie jest tautologią^[2].

Przypisy

↑ Krystyna Misiuna. O obliczach sprzeczności. „Filozofia Nauki”. 3 (71), s. 57, 2010. ISSN 1230-6894.
↑ ^a ^b Michał Heller. Teoria kategorii, logika i filozofia. „Filozofia Nauki”. 2 (94), s. 9-10, 2016. ISSN 1230-6894.
↑ Anna Pietryga: O leksykologicznych aspektach „logiki komplementarności”. pts.edu.pl. [dostęp 2019-12-21].

Linki zewnętrzne

Paraconsistent logic (ang.), Encyclopedia of Mathematics, encyclopediaofmath.org [dostęp 2024-10-05].
Paraconsistent logic (ang.), Routledge Encyclopedia of Philosophy, rep.routledge.com [dostęp 2023-05-10].

[Misiuna-1] Krystyna Misiuna. O obliczach sprzeczności. „Filozofia Nauki”. 3 (71), s. 57, 2010. ISSN 1230-6894.

[Heller-2] Michał Heller. Teoria kategorii, logika i filozofia. „Filozofia Nauki”. 2 (94), s. 9-10, 2016. ISSN 1230-6894.

[Pietryga-3] Anna Pietryga: O leksykologicznych aspektach „logiki komplementarności”. pts.edu.pl. [dostęp 2019-12-21].

[1]

[2]

[3]

klasyczny rachunek	zdań kwantyfikatorów
logika	wielowartościowa trójwartościowa rozmyta intuicjonistyczna parakonsystentna wolna modalna temporalna