Lothar Berger – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lothar Berger

generał major
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1900 Halberstadt
Data i miejsce śmierci	5 listopada 1971 Bad Schwartau
Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Lothar Berger (ur. w 31 grudnia 1900, zm. 5 listopada 1971) – niemiecki oficer Kaiserliche Armee, Reichswehry i Wehrmachtu, generalmajor.

Urodził się 31 grudnia 1900 w Halberstadt. Do wojska trafił pod koniec I wojny światowej, 25 marca 1918 roku; służył początkowo w pułku kawalerii. W czasie walk został ranny, powrócił do służby 30 października. Po zawarciu pokoju wersalskiego został przeniesiony do Reichswehry, gdzie służył do emerytury w 1920 roku. Cztery lata później wrócił do służby w kawalerii. W 1934 roku po raz pierwszy powierzono mu dowodzenie kompanią w pułku kawalerii, a następnie batalionem w 1939 roku.

W latach 1940–1943 dowodził batalionem szkolnym, po czym przeniesiono go na dowódcę pułku grenadierów. Od 23 stycznia do 2 lutego 1945 roku był dowódcą Festung Oppeln i pełnił tę funkcję przez pierwszą fazę obrony Opola. W okresie 30 marca-6 kwietnia był przydzielony do 208, a następnie do 75 Dywizji Piechoty, w obu pełnił funkcję dowódcy.

Z dniem kapitulacji, 8 maja 1945 roku, trafił do radzieckiej niewoli, po czym w listopadzie został przekazany Brytyjczykom. Zwolniony w lipcu 1946 roku.

Zmarł 5 listopada 1971 w Bad Schwartau.

• podporucznik – 25 marca 1918
• porucznik – 20 grudnia 1924
• kapitan 1 lipca 1934
• major – 1 grudnia 1938
• podpułkownik – 1 sierpnia 1940
• pułkownik 1 kwietnia 1942
• generał major – 20 kwietnia 1945

• Generalmajor Lothar Berger
• Samuel W. Mitcham jr, Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Orde de Bataille, wyd. Bellona SA