Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lucius Domitius Ahenobarbus Cn. f. L. n. (zm. 25) – syn Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa konsula z 32 p.n.e. i Emilii Lepidy, polityk rzymski.

W 36 p.n.e. podczas spotkania w Tarencie pomiędzy Antoniuszem i Augustem postanowiono o zaręczynach Lucjusza z Antonią, córką Antoniusza, a zarazem siostrzenicą Augusta. Małżeństwo doszło do skutku w 30 p.n.e. Edyl w 22 p.n.e.; pretor w 19 p.n.e.; konsul w 16 p.n.e. W 30 p.n.e. przeniesiony przez cesarza Augusta z klasy plebejskiej do patrycjuszowskiej.

W młodości zdobył sławę jako woźnica na wyścigach konnych. W 8 p.n.e. jako namiestnik Ilirii i następca Tyberiusza w dowództwie nad armiami rzymskimi w Germanii, przekroczył rzekę Elbę i zaszedł najdalej w głąb Germanii ze wszystkich wodzów rzymskich. Przyznano mu za to odznaki triumfalne.

Wsławił się organizowaniem walk gladiatorskich i walk z dzikimi zwierzętami tak okrutnych, że spowodowały interwencję Augusta. Według Swetoniusza był człowiekiem rozrzutnym, okrutnym, a zarazem zarozumiałym. Swetoniusz relacjonuje, jak to w czasie swojego edylatu Lucjusz Domicjusz zmusił do ustąpienia sobie z drogi zajmującego znacznie wyższe stanowisko cenzora Lucjusza Planka. W testamencie August wyznaczył go na wykonawcę swojej ostatniej woli. Zmarł w 25 n.e.

Mąż Antonii Starszej z którą miał dzieci: Gnejusza Domicjusza Ahenobarba (konsula 32 n.e.), Domicję i Domicję Lepidę. Dziadek cesarza Nerona i cesarzowej Messaliny.