Ludomir Bieńkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludomir Bieńkowski (ur. 13 lutego 1925 w Zagrodzie koło Krasnegostawu, zm. 25 maja 1987 w Lublinie) – historyk, specjalista w zakresie dziejów Kościołów wschodnich w Polsce.

Absolwent prawa i nauk społeczno-ekonomicznych na KUL; doktorat 1950 – KUL, habilitacja 1972 – UW. Pracował na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego od 1950 do śmierci. Szczególnie związany był z Instytutem Geografii Historycznej Kościoła w Polsce. W swoich badaniach koncentrował się na dziejach i przemianach Kościoła prawosławnego i unickiego w Rzeczypospolitej w okresie XV-XIX wieku. Autor ponad stu publikacji naukowych.

W styczniu 1976 roku podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej^[1].

• Przemiany struktury agrarnej wsi od XVIII do połowy XX wieku, Lublin 1959.
• (red.) Uniwersalizm i swoistość kultury polskiej, t.1–2, Lublin 1989.
• (red.) Zakony męskie w Polsce w 1772 roku, Lublin 1972.
• (przekład) Christopher Dawson, Podział chrześcijaństwa na Zachodzie, Warszawa 1967.

• Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Wkład w kulturę polską w latach 1968-1993, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 359.
• Jerzy Kłoczowski, Bieńkowski Ludomir [w:] Słownik historyków polskich, Warszawa 1994, s. 43–45.