Ludwik Kinicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik S. Kinicki (ur. 20 sierpnia 1896 w Czortkowie, zm. 19 grudnia 1944 w Gusen (KL)) – polski działacz religijny, bankowiec, redaktor naczelny dwutygodnika „Nowy Dzień” w Polsce. Jako sprawujący nadzór nad działalnością Świadków Jehowy w Generalnej Guberni był więźniem obozu hitlerowskiego Gusen.

Ludwik Kinicki pochodził z Czortkowa skąd jego rodzina (ojciec i matka Aniela) na początku XX wieku (1913)^[1] wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Tam zetknął się z Badaczami Pisma Świętego, jak wówczas nazywali się Świadkowie Jehowy (zmiana nazwy w 1931 roku) i na początku lat 20. XX wieku powrócił w rodzinne strony, aby tam prowadzić działalność kaznodziejską. Organizował też zebrania, kongresy i urządzał chrzty. Początkowo wraz z rodziną mieszał w Czortkowie, a w 1932 roku przeniósł się do miejscowości Dolina. Tam też oraz w miejscowości Rożniatów zorganizował niewielkie kongresy. Początkowo (1931) był zameldowany w kolonii Ząbki. W roku 1934 przeniósł się do Warszawy^[2].

Z uwagi na szybki wzrost liczebny Świadków Jehowy na terenie Galicji i Wołynia, w latach 30. XX wieku został tam wysłany przez Biuro Oddziału Świadków Jehowy w Polsce. Był tam nadzorcą podróżującym^[3]. W 1934 roku rozpoczął wolontariat w Biurze Oddziału Świadków Jehowy przy ul. Nowy Zjazd 1 w Warszawie. Poza tym odwiedzał zbory w różnych częściach Polski, gdzie wygłaszał przemówienia biblijne^[4]; m.in. w dniach od 3 lipca do 8 sierpnia 1934 był z wizytą w zborze w Ząbkowicach^[5]. Z języka angielskiego na polski tłumaczył publikacje Świadków Jehowy^[6].

Od 1935 roku wraz Janem Gątkiewiczem oraz Wojciechem Jordani pracował nad wydawaniem polskiej edycji czasopisma „Złoty Wiek” (obecnie „Przebudźcie się!”). Gdy jesienią 1936 roku wyszedł zakaz jego wydawania w Polsce, 1 października 1936 roku zaczęto w Warszawie wydawać czasopismo pod tytułem „Nowy Dzień”. Miało ono taki sam charakter jak „Złoty Wiek”. Ukazywało się dwa razy w miesiącu do samego wybuchu II wojny światowej. Redaktorem nowego czasopisma został Ludwik Kinicki, a siedziba redakcji mieściła się przy ul. Długiej 46/52 w Warszawie (czasopismo drukowane było w prywatnej warszawskiej drukarni Wolnickiego)^[3][7][8].

W okresie II wojny światowej ścigany przez władze nazistowskie, ukrywał się pod pseudonimem „Adam” m.in. w Pustelniku u rodziny Mielczarków. Właśnie Anna Mielczarek (z d. Kuźmin) została przez niego ochrzczona w 1924 roku koło Borysławia. W domu w Pustelniku powielał publikacje Świadków Jehowy. W ich przewozie do zborów pomagała jego żona Władysława (z domu Kostkiewicz)^[2].

Matryce woskowe „Strażnicy” przygotowywano w Warszawie, a odpowiedzialni za poszczególne strefy dbali o ich powielenie w innych częściach kraju. 4 grudnia 1942 roku policja niemiecka aresztowała Stefana Milewskiego i Jana Gontkiewicza, którzy powielali publikacje Świadków Jehowy. Zadania ich przejął Ludwik Kinicki, który poza tym nadzorował działalność Świadków Jehowy na całym obszarze Generalnego Gubernatorstwa^[9][2].

1 września 1944 roku wraz z żoną, synem i córką oraz z innymi Świadkami Jehowy został aresztowany w Warszawie. Po krótkim pobycie wraz z rodziną w obozie przejściowym w Pruszkowie^[10], 5 września 1944 roku został osadzony w obozie koncentracyjnym Gusen (nr obozowy 95190), gdzie zmarł o godz. 4.30 dnia 19 grudnia 1944 roku^{[11][12][2][8]}; jego syn Bogumił (ur. 21 stycznia 1924; nr obozowy 95189) przeżył pobyt w obozie i żył do 2015 roku; jego młodszy syn (nr obozowy 95191)^[13][14]. Żona i córka Leokadia zostały osadzone w KL Ravensbrück. Leokadia, która także pomagała mu w działalności, wspominała: „W okresie okupacji niemieckiej ojciec był ścigany przez gestapo. Chciano się zemścić na moim ojcu za częste artykuły w ilustrowanym periodyku Nowy Dzień, które potępiały nazizm i prześladowania Świadków Jehowy w Niemczech (...). W zasadzie mało przebywałam z ojcem, ale to, co on mi wszczepił, pomogło mi przeżyć trudne chwile w obozie i w dalszym życiu (...), było to 'miłowanie Boga ponad wszystko’ jako 'bodziec do walki z trudnościami'”^[15].