Ludwik Lawin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Lawin

Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1908 Łódź
Data i miejsce śmierci	31 grudnia 1984 Warszawa
starszy wykładowca nauk ogrodniczych
Specjalność: architektura krajobrazu
Alma Mater	Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
Odznaczenia

Ludwik Lawin^[1] (ur. 24 stycznia 1908 w Łodzi, zm. 31 grudnia 1984^[2] w Warszawie^[3]) – polski architekt krajobrazu, wykładowca akademicki.

Ludwik Lawin został wcześnie osierocony – podczas I wojny światowej stracił swoich rodziców^[1], w związku z czym zamieszkiwał państwowy zakład wychowawczy w Łodzi^[4]. W 1930 ukończył Gimnazjum Humanistycznym im. Mikołaja Kopernika w Łodzi^[3], a następnie ukończył służbę wojskową w podchorążówce piechoty dla rezerwistów^[4]. W latach 1934–1935 był wychowawcą w Średniej Szkole Ogrodniczej w Kijanach. W 1935 rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie^[3]. W 1938 wziął udział w 12. Międzynarodowym Kongresie Ogrodniczym w Berlinie i Essen^[1] Ze względu na trudną sytuację materialną oraz wybuch II wojny światowej – przerwał studia na SGGW^[1].

We wrześniu 1939 Lawina mianowano porucznikiem rezerwy oraz dowódcą kompanii sztabowej 8 Pułk Piechoty Legionów. Uczestniczył w bitwie pod Iłżą, a także w bitwie w okolicy Tomaszowa Lubelskiego. Dotarł do Warszawy w wyniku ucieczki z okrążenia swojego oddziału, unikając niewoli. Wiosną 1940 zatrudnił się w Wydziale Plantacji Miejskich w Warszawie, przy zakładaniu ogrodów działkowych. W lipcu 1940 został aresztowany przez Gestapo w Domu Akademiczek przy ul. Tamka wraz z innymi studentami podejrzanymi o konspirację i więziony przez 1,5 miesiąca w Pawiaku. 13 sierpnia 1940 został przewieziony w towarowym wagonie do KL Auschwitz, gdzie z czasem został przeniesiony do obozowego Zentralbauleitung(inne języki) (centralne biuro budowlane) oraz pracował w sekcji fotograficznej^[1], w której wraz z innym więźniem – Tadeuszem Kubiakiem, wykradł 52 odbitki fotograficzne, dokumentujące niemieckie zbrodnie wojenne wykonane przez esesmana Dietricha Kamanna, które następnie mężczyźni zakopali i zapamiętali ich lokalizację celem odkopania ich po wojnie^[5][1]. W 1944 został przeniesiony do obozu pracy w Leonbergu, gdzie pracował w montowni skrzydeł samolotów. Następnie kilkukrotnie był przenoszony pomiędzy obozami przejściowymi, by zostać wyzwolonym przez wojska amerykańskie w marcu 1945 nieopodal Monachium^[1].

Po powrocie do Polski w latach 1945–1946 pracował jako zastępca kierownika Wydziału Planowania Terenów Zieleni Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie, a następnie w latach 1946–1949 jako projektant w Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Warszawie, by w latach 1949–1951 być zatrudnionym jako projektant w Centralnym Biurze Projektów^[1]. W międzyczasie wznowił studia uzyskując 6 lipca 1950 tytuł inżyniera ogrodnika i magistra nauk agrotechnicznych w Zakładzie Architektury i Parkoznawstwa na SGGW w Warszawie^[3] za pracę dyplomową obejmującą projekt parku ludowego na Szczęśliwicach w Warszawie, pisaną pod kierunkiem Franciszka Krzywdy-Polkowskiego, a po jego śmierci kontynuowaną pod opieką naukową Władysława Niemirskiego^[1]. W latach 1951–1961 pracował jako adiunkt na Wydziale Ogrodniczym, w Katedrze Kształtowania i Zdobienia Krajobrazu SGGW w Warszawie, a od 1961 do 1973 był starszym wykładowcą na SGGW^[2].

Ludwik Lawin był członkiem Sekcji Architektury Krajobrazu Warszawskiego Oddziału SARP, a także członkiem Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego^[2]. Ponadto specjalizował się w projektowaniu terenów rekreacyjnych, w tym placów zabaw, ogrodów, terenów sportowych, obszarów okalających tereny służby zdrowa I ogrodów dydaktycznych oraz zieleni na osiedlach mieszkaniowych^[3].

Został pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie^[2].

Odmiana glicynii – Wisteria floribunda ʽLudwik Lawin’ została nazwana przez dra Szczepana Marczyńskiego na cześć Ludwika Lawina, ze względu na jego zamiłowanie do roślin^[1].

• rozdział „Zieleń terenów sportowych” w publikacji „Urządzenia sportowe” (1959),
• rozdział „Dobór drzew i krzewów pod względem cech plastycznych” w publikacji „Drzewoznawstwo” (1965),
• artykuł „Higiena osiedla i znaczenie zieleni osiedlowej” w czasopiśmie „Biologia w Szkole” 6/1954,
• liczne artykuły w czasopismach „Ogród, Park, Krajobraz” oraz „Ogrodnictwo”,
• około 40 haseł w Wielkiej Encyklopedii Powszechniej PWN^[1].

• Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku w Chorzowie (późn. Park Śląski, 1950–1958, współautor: Władysław Niemirski);
• Białowieski Park Krajobrazowy^[2];
• Park Kaskada w Warszawie (1951)^[6];
• Ogród Botaniczny PAN w Warszawie (współautor: Aleksander Bartosiewicz)^[2];
• Północny Park Kultury w Warszawie (1951)^[6],
• Zielone otoczenie Stadionu Śląskiego^[3]

• na projekt koncepcyjny centrum handlowego dla osiedla Saska Kępa w Warszawie (1961, współautorzy: Leszek Klajnert, Alfred Przybylski, Henryk Włodarczyk, Wiesław Żochowski, Zbigniew Pawłowski, Jerzy Salinger, Bogdan Kuś, Zbigniew Serewa, Jerzy Kruszwili, wyróżnienie II stopnia)
• na projekt koncepcyjny zagospodarowania przestrzennego terenów części zachodniej Osi Saskiej w Warszawie (1961, współautorzy: Leszek Klajnert, Alfred Przybylski, Jan Skawiński) – wyróżnienie II stopnia równorzędne^[2].

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[7],
• Złoty Krzyż Zasługi (1973)^[3].