Ludwik Nowicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Nowicki
Data i miejsce urodzenia

ok. 1830
Wilno

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

przed 13 lutego 1886
Kazań

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista, pedagog

Ludwik Nowicki (ur. około 1830 w Wilnie, zm. przed 13 lutego 1886 w Kazaniu[1]) – polski kompozytor, pianista i pedagog muzyczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem teatralnego klarnecisty[2]. W latach 1853–1858 występował jako akompaniator Apolinarego Kątskiego, później uczył w szkole muzycznej w Wilnie[1][2]. Wziął udział w powstaniu styczniowym, za co w 1864 roku w ramach represji został zesłany do Ufy[1][2]. Na zesłaniu działał jako nauczyciel muzyki, do grona jego wychowanków należała pianistka Wiera Timanowa, której towarzyszył w podróżach koncertowych[1][2]. Od 1870 roku prowadził szkołę muzyczną w Kazaniu[1]. O jego działalności pedagogicznej z uznaniem wypowiadał się Anton Rubinstein[1][2].

Opublikował podręcznik Szkoła na fortepian (Petersburg 1850)[1][2]. Był autorem operetki Noc na cmentarzu (wyst. Wilno 1860), zbioru 11 pieśni na głos i fortepian Piosennik (wyd. Wilno 1861), 3 polonezów fortepianowych (Koncert nad koncertami Jankiela, Jan Zamoyski, Kasper Karliński), fantazji fortepianowej Słowik[1][2]. Jego muzyka cieszyła się dużą popularnością wśród publiczności, przez krytyków była jednak oceniana jako niezbyt wyszukana[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 118. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. a b c d e f g h Polski Słownik Biograficzny. T. XXIII. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1978, s. 328.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]