Ludwik Zaturski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Roman Zaturski, pseudonim dr Raczek (ur. 27 czerwca 1905 we Lwowie, zm. 3 września 1967) – asystent Katedry Anatomii Opisowej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[1][2]. Polski artysta fotograf, fotoreporter, filmowiec^[1][3]. Członek rzeczywisty Lwowskiego Towarzystwa Fotograficznego^[1]. Członek rzeczywisty Związku Polskich Artystów Fotografików^[1][4].

Ludwik Zaturski ukończył szkołę średnią we Lwowie^[1]. Był absolwentem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[1]. Związany z lwowskim środowiskiem fotograficznym (był uczniem Józefa Świtkowskiego) – miejsce szczególne w jego twórczości zajmowała fotografia dokumentalna, fotografia naukowa oraz fotografia reportażowa^[1]. Był autorem naukowych filmów krótkometrażowych^[1]. Od 1925 roku był członkiem rzeczywistym Lwowskiego Towarzystwa Fotograficznego, w którego pracach (wystawach, konkursach) uczestniczył do 1939 roku^[1].

Po wybuchu II wojny światowej był autorem wielu fotografii i filmów krótkometrażowych, dokumentujących życie i zbrodnie w okupowanej Warszawie^[1]. W 1943 roku został instruktorem fotografii i filmu w nowo powstałej komórce foto-filmowej, utworzonej przy Komendzie Głównej Socjalistycznej Organizacji Bojowej w Warszawie^[5]. Był autorem zdjęć i filmów krótkometrażowych (między innymi) z powstania warszawskiego, kręconych w niebezpiecznych warunkach (materiałów wysyłanych drogą konspiracyjną za granicę i tam prezentowanych, archiwizowanych)^[1][5][6]. W czasie powstania warszawskiego był komendantem Szpitala Polowego nr 104, przy ulicy Śmiałej 43^[7].

Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał i pracował (jako lekarz) w Warszawie^[1]. Zajmował się fotografią i krótkometrażowym filmem naukowym^[1]. W latach 1949–1953 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi^[1]. W 1954 roku został przyjęty w poczet członków rzeczywistych Związku Polskich Artystów Fotografików^[1][4]. W 1956 roku został kierownikiem pracowni fotograficznej w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie – kierował pracownią do 1962 roku^[1].