Karabin maszynowy M134 Minigun – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Rodzaj | |
Historia | |
Produkcja | od 1962 |
Dane techniczne | |
Kaliber | 7,62 mm |
Nabój | 7,62 × 51 mm NATO (wersja podstawowa M134 możliwa do przystosowania do strzelania amunicją 5,56 × 45 mm NATO) |
Taśma nabojowa | system mieszczący 4000 nabojów, taśma metalowa rozsypna |
Wymiary | |
Długość | 801 mm |
Szerokość | 559 mm |
Masa | |
broni | 18,8 kg |
Inne | |
Szybkostrzelność teoretyczna | maksymalnie 6000 rpm |
Szybkostrzelność praktyczna | możliwość wyboru 2000 i 4000 rpm |
Zasięg maks. | 1200 m |
M134 Minigun – sześciolufowy karabin maszynowy w systemie Gatlinga skonstruowany na potrzeby Armii USA w czasie wojny wietnamskiej. Powstał w oparciu o działko M61 Vulcan. Występuje wiele wersji różniących się przede wszystkim szybkostrzelnością i napędem (elektrycznym, hydraulicznym lub pneumatycznym). Używany jest jako pokładowy karabin maszynowy montowany w drzwiach takich śmigłowców jak UH-1 Iroquois czy UH-60 Black Hawk. Przedrostek „mini” odnosi się do mniejszych, w porównaniu z Vulcanem, rozmiarów i kalibru karabinu[potrzebny przypis].
W 1968 ZSRR w odpowiedzi na działko M134 Minigun stworzył karabin maszynowy GSzG-7,62 zasilany amunicją 7,62 × 54 mm R[potrzebny przypis].
W 2013 roku 10 sztuk M134G zostało przyjętych na stan uzbrojenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej[1]. Jest to broń pokładowa Mi-17.
- Członek załogi lotniskowca strzelający pociskami smugowymi z M134
- Członek załogi śmigłowca strzelający z M134 podczas misji ratunkowej w Wietnamie
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Miniguny w końcu kupione – Altair Agencja Lotnicza. Altair Agencja Lotnicza, 2013-01-11. (pol.).