Maksymilian Malinowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maksymilian Malinowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1860
Ciechocin

Data i miejsce śmierci

18 marca 1948
Warszawa

Prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”
Okres

od 16 marca 1925
do 15 marca 1931

Przynależność polityczna

PSL „Wyzwolenie”

Poprzednik

Andrzej Waleron

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości
Grób działacza ludowego Maksymiliana Malinowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Maksymilian Malinowski, właśc. Maksymilian Miłguj (ur. 23 czerwca 1860 w Ciechocinie koło Lipna, zm. 18 marca 1948 w Warszawie) – polski działacz ruchu ludowego, propagator spółdzielczości, nauczyciel i publicysta, w II RP poseł I, II i III kadencji oraz senator IV kadencji. Jego syn Edmund Malinowski był znanym botanikiem i genetykiem.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Maksymilian Malinowski ukończył seminarium nauczycielskie w Wymyślinie w 1879. Był wydawcą i redaktorem czasopism „Zorza” i „Zaranie”. Jako nauczyciel pracował w 1880 w Kamienicy, a w latach 1881–1886 w Dobrzyniu nad Wisłą. Następnie osiedlił się w Warszawie i został publicystą. Od 1887 do 1906 był redaktorem i wydawcą „Zorzy”. W latach 1890–1900 był sekretarzem Towarzystwa Pszczelniczo-Ogrodowego. W latach 1900–1906 był działaczem Ligi Narodowej[1]. W 1906 związał się ze Związkiem Postępowo-Demokratycznym oraz przystąpił do Związku Młodej Polski Ludowej. Współzakładał Towarzystwo Kółek Rolniczych im. S. Staszica. Od 1905 do 1907 współpracował z Polskim Związkiem Ludowym. W 1909 został członkiem Rady Głównej Polskiego Zjednoczenia Postępowego. Był także działaczem Towarzystwa Kultury Polskiej. Był założycielem i redaktorem naczelnym pisma „Zaranie” istniejącego w latach 1907–1915. Od 1913 do 1914 należał do Stronnictwa Narodowo-Radykalnego.

Od 1918 działał w Polskim Stronnictwie Ludowym „Wyzwolenie”, w 1925 został jego prezesem. W latach 1922–1935 był posłem na Sejm, a w latach 1935–1938 – senatorem powołanym przez prezydenta[2]. W latach 1931–1935 był członkiem władz naczelnych Stronnictwa Ludowego, z którego wystąpił w sierpniu 1935, popierając sanację. Bezskutecznie próbował reaktywować PSL „Wyzwolenie”, a w 1937 zgłosił akces do Obozu Zjednoczenia Narodowego. Po drugiej wojnie światowej działał w Stronnictwie Ludowym.

W 1938 został odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera c-6-6-)[3].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Marii Miłgujów. Miał żonę Teodorę z domu Machczyńską (1860–1931) oraz dzieci: Edmunda, Wiesława, Tadeusza i Sabinę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964, s. 578.
  2. Album-skorowidz Senatu i Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Sejmu Śląskiego. Kadencja 1935/1940, 1936, s. 197.
  3. Cmentarz Stare Powązki: TEODORA MALINOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-04].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]