Mandara – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mandara (dewanagari मंदर, trl. mandara, ogromna, twarda) – jedna z pięciu mitycznych gór w hinduizmie, położona na wschód od centralnie usytuowanej góry Meru. Zamieszkana jest przez gandharwów, jakszów i kinnarów.

Góra ta posłużyła za mątwę podczas procesu ubijania oceanu przez dewy i asury (amrytamanthana) w celu wytworzenia amryty. Jej podstawę stanowił żółw Kurma, a opleciona była zwojami węża Wasukiego.

• Louis Frédéric: Słownik cywilizacji indyjskiej. Przemysław Piekarski (red.nauk.). Wyd. 1. T. 2. Katowice: Wydawnictwo "Książnica", 1998. ISBN 83-7132-370-0. Brak numerów stron w książce