Manierka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Manierka – niewielki pojemnik (zazwyczaj o pojemności do 2 litrów), wykonany ze sztywnego materiału, przeznaczony do przenoszenia napojów w warunkach polowych. Popularny element wyposażenia wojskowego oraz turystycznego^[1][2][3].

Polska nazwa „manierka” pochodzi prawdopodobnie od niemieckiego manöverflasche (dosł. flaszka manewrowa) odnoszącego się do płaskich blaszanych butelek używanych przez wojsko i turystów^[2][4].

Współczesna manierka ma formę pojemnika–butli o spłaszczonym kształcie wykonanego z wytrzymałego sztywnego materiału (np. aluminium, stal, plastik). Wyposażona jest w zamknięcie (najczęściej w formie szczelnej zakrętki), troki lub mocowanie innego typu umożliwiające jej przypięcie do pasa oraz często pokrowiec^[3]. Poza tym bywa niekiedy wyposażana w doczepiany kubek.

W swojej historii występowały jednak w zróżnicowanych formach konstrukcyjnych, znajdując zastosowanie wśród myśliwych, wojowników i pasterzy. Początkowo ich rolę pełniły tykwy lub wydrążone rogi zwierząt^{[potrzebny przypis]}. Wykonywano je również ze stosunkowo mało praktycznych materiałów jak drewno i szkło. Niekiedy przybierały formy ozdobne jak na przykład tzw. niemieckie manierki rezerwistów pełniące funkcję wyłącznie pamiątkową.

• 
  Etruska manierka z brązu, VII w. p.n.e.
• 
  Francuska manierka Mle 1877
• 
  Amerykańska manierka M1878
• 
  Amerykańska manierka M1910 (używana do ok. lat 60 XX w.)
• 
  Niemiecka Feldflasche M31
• 
  Polska manierka wz. 37 (używana do ok. lat 90 XX w.)

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wikimedia Commons

Cytaty w Wikicytatach

Definicje słownikowe w Wikisłowniku

• bukłak
• camelbak
• bidon

• Tomasz Otrębski, katalog „Manierki żołnierza polskiego 1914–1945, na tle innych armii”, Kraków 2006, wyd. Muzeum Armii Krajowej w Krakowie.
• Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.