Marian Stachelski – Wikipedia, wolna encyklopedia
Marian Stachelski (przed 1932) | |
major piechoty | |
Data urodzenia | 1 czerwca 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 1968 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 8 Pułk Piechoty Legionów |
Stanowiska | oficer sztabowy pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Marian Bernard Stanisław Stachelski (ur. 1 czerwca 1895, zm. 1968 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 1 czerwca 1895 w rodzinie Jana Stochelskiego (1863–1906) i Izabeli z Myszkowskich (1866–1907)[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był nadal oficerem do 8 Pułku Piechoty Legionów, stacjonującego w Lublinie[4][5]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[6]. W 1928 był oficerem sztabowym 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu[7]. W październiku 1931 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI do prac Przysposobienia Wojskowego[8][9]. W tym czasie pełnił funkcję komendanta Okręgu VI Związku Strzeleckiego we Lwowie[10][11][12]. W kwietniu 1934 został przeniesiony z DOK VI do 82 Pułku Piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy batalionu[13]. W 1939 roku pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Baranowicze na stanowisku komendanta Rejonu Uzupełnień.
W czasie II wojny światowej był jeńcem obozów w Ostaszkowie i Kozielsku (uwolniony przez Wasilija Michajłowicza Zarubina – majora NKWD). W 1946 przebywał w Kairze, potem w Londynie. Do Polski powrócił w 1967[1].
Zmarł w Warszawie w 1968. Pochowany na cmentarzu parafialnym przy kościele św. Katarzyny w Warszawie.
Jego żoną była Maria Halina z Wrzosków (1898–1942), która zginęła w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück[1][14].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933)[15][16]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Pamiątkowa 1 pułku strzelców podhalańskich
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)[18]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c myszkowscy.pl
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 420.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 196.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 184.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 452.
- ↑ Marian Stachelski. Akademicki Oddział Z. S. kadrą oficerów i instruktorów strzeleckich. „Jednodniówka A. O. Z. S.”, s. 24, 19 marca 1932. Akademicki Oddział Związku Strzeleckiego.
- ↑ Komitet obchodu 25-lecia Z. W. C. oraz Tygodnia Propagandy Związku Strzeleckiego. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 262 z 23 września 1933.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
- ↑ Maria Stachelska. Ogólne uwagi o świetlicach-klubach akademickich. „Jednodniówka A. O. Z. S.”, s. 25, 19 marca 1932. Akademicki Oddział Związku Strzeleckiego.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Lwowianie odznaczeni Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 424 z 8 listopada 1933.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i przysposobienia wojskowego”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.