Marian Sztul – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Sztul
Ilustracja
chorąży chorąży
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1921
Sokolniki

Data i miejsce śmierci

24 lutego 1987
Edynburg

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego,
RAF

Jednostki

dywizjon 300

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
bitwa o Anglię

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, czterokrotnie) Medal Lotniczy
Gwiazda Lotniczych Załóg w Europie (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Marian Józef Sztul (Stule) (ur. 11 lutego 1921 w Sokolnikach, zm. 24 lutego 1987 w Edynburgu) – chorąży Polskich Sił Powietrznych, kawaler Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Ludwika i Józefy z domu Koniecznej, miał dwójkę rodzeństwa. Zdał maturę w 1936 r. i w 1937 r. rozpoczął naukę w Szkole Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich jako radiotelegrafista[1]. Po wybuchu II wojny światowej został ewakuowany ze szkołą na wschodnie tereny Polski. 17 września, po agresji ZSRR na Polskę, przedostał się do Francji, w listopadzie 1939 r. trafił do polskie bazy w Lyon-Bron. Jako jeden z pierwszych zgłosił się do służby w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii, otrzymał numer służbowy RAF P-780363[2].

Przeszedł przeszkolenie w zakresie języka angielskiego i obsługi brytyjskich samolotów. W czerwcu 1940 r. otrzymał przydział do dywizjonu 300 jako radiooperator i brał udział w atakach na niemieckie barki inwazyjne w portach Calais i Boulogne[3]. 13 października jego samolot Fairey Battle, po powrocie z zadania bojowego, lądował przymusowo na terenie Wielkiej Brytanii, załoga nie odniosła obrażeń[4]. W okresie bitwy o Anglię wykonał dwa loty bojowe[5].

Po przezbrojeniu dywizjonu w samoloty Vickers Wellington brał udział w nalotach na zbiorniki paliwa w Rotterdamie, stocznię U-Bootów w Kiel, instalacje portowe w Hamburgu, Bremie i Emden, cele w Duisburgu, Osnabrück i Düsseldorfie oraz atakach na krążownik Prinz Eugen, pancernik Scharnhorst i krążownik Gneisenau w Brest[6][7].

23 marca 1941 r., w załodze dowódcy dywizjonu 300 płk. Wacława Makowskiego, brał udział w pierwszym nalocie Polaków na Berlin[8]. 11 lipca 1941 r. brał udział w ataku na węzeł kolejowy w Kolonii, w drodze powrotnej jego samolot został zestrzelony przez niemiecki myśliwiec nocny. Załoga przeżyła i trafiła do niemieckiej niewoli[9]. Przebywał w obozach jenieckich: Stalag IX C w Bad Sulza, Stalag Luft III Sagan, Stalag Luft I w Lübeck, Stalag IV Bw Mühlberg/Elbe, Stalag Luft VI w Heydekrug. Wobec zagrożenia szybkim natarciem Armii Czerwonej latem 1944 r. został ewakuowany drogą morską i trafił do Stalagu Luft IV w Groß Tychow. W styczniu 1945 r. jego obóz jeniecki został pieszo ewakuowany w głąb Niemiec. 2 maja 1945 r. został wyzwolony przez oddziały 2. Armii Brytyjskiej w rejonie Boizenburg/Elbe. Po zakończeniu działań wojennych i demobilizacji nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 24 lutego 1987 w Edynburgu, został pochowany na Mortonhall Cemetery[10].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Ożenił się z Margaret, z którą miał syna Leonarda i córkę Jean[11].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Za swą służbę otrzymał odznaczenia[12]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kubit 2019 ↓, s. 470.
  2. Krzystek 2012 ↓, s. 560.
  3. Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 629.
  4. Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 639.
  5. Sojda, Śliżewski, Hodyra 2016 ↓, s. 685.
  6. Król 1990 ↓, s. 75.
  7. Połączył ich dywizjon bombowy. Nowości. Dziennik toruński. [dostęp 2021-12-12]. (pol.).
  8. Jaśkiewicz 2018 ↓, s. 52.
  9. Jaśkiewicz 2018 ↓, s. 86.
  10. Niebieska eskadra ↓.
  11. [ALBUM RODZINNY Domek był rekompensatą za udział w pierwszej wojnie światowej]. Nowości. Dziennik toruński. [dostęp 2021-12-12]. (pol.).
  12. Personel Polskich Sił Powietrznych ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Łukasz Jaśkiewicz: 300 Dywizjon Bombowy „Ziemi Mazowieckiej”. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2018. ISBN 978-83-7889-828-3. OCLC 1096345355.
  • Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940–1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Janusz Kubit: Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich, Krosno 1938–1939. Krosno: Graffia – Agencja wydawniczo-fotograficzna, 2019. ISBN 978-83-955211-0-2. OCLC 1135440195.
  • Grzegorz Sojda, Grzegorz Śliżewski, Piotr Hodyra: Ci cholerni Polacy!: Polskie Siły Powietrzne w Bitwie o Anglię. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-625-3. OCLC 1004941915.
  • Marian Józef Sztul. Niebieska eskadra – groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2021-12-12]. (pol.).
  • Sztul Marian Józef (Stule). Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940–1947. [dostęp 2021-12-12]. (pol.).