French
DeutschMarian Tomicki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 8 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 marca 1946 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | od 1914 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       | |
.png){kind=small}
Marian Konstanty Karol Tomicki (ur. 8 grudnia 1896[1] w Ociece, zm. 4 marca 1946 w Gdańsku) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 8 grudnia 1896 w Ociece[2]. Był uczniem Gimnazjum II w Rzeszowie, maturę zdał w roku szkolnym 1914/1915 w Gimnazjum Wyższym w Wadowicach[3].
21 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[4]. Służył jako kapral w 3. kompanii VI baonu 1 Pułku Piechoty[4]. W listopadzie 1915 został ranny na froncie wołyńskim[5]. 29 maja 1917 był odnotowany w 5. kompanii II baonu 1 pp[4].
9 grudnia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika z dniem 1 grudnia 1919 i przydziałem do 17 Pułku Piechoty[6]. Awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. Był oficerem 17 pp w Rzeszowie[9][10]. Następnie został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[11]. Pozostając żołnierzem tej jednostki w 1928 służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[12]. Z dniem 5 stycznia został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1930/1932[13][14]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[15]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko szefa sztabu[16]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. Latem 1936 został przeniesiony do Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko kierownika referatu etapowego[18]. Wiosną 1938 zachorował na gruźlicę i praktycznie nie wykonywał obowiązków służbowych[18]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisku referenta w Wydziale Etapowym. Razem z personelem Oddziału IV Sztabu NW został ewakuowany do Rumunii[19].
Był żonaty z Kazimierą Marią z Janickich (1903–1931), miał córkę Marię Alicję po mężu Wilkoszewską (1928–2011)[20][21].
Zmarł 4 marca 1946 w Gdańsku[20]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 8-7-13)[21].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[22]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1938)[23]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[24]
- Srebrny Krzyż Zasługi (3 sierpnia 1928)[25][24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[20]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[20]
- Krzyż Komandorski Orderu Leopolda II (Belgia)[20]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 338, tu 8 września 1896.
- ↑ Marian Tomicki. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-09-29].
- ↑ Michał Siwiec-Cielebon, Wolności siew. Absolwenci i uczniowie c. i k. Gimnazjum Wyższego w Wadowicach do 1918 r. jako kadra przyszłych sił zbrojnych Odrodzonej Rzeczypospolitej „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny” (21), 2018, s. 92-145, ISSN 1505-0181.
- ↑ a b c Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ V Lista strat 1916 ↓, s. 18.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919 roku, poz. 4166.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 415.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 173.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 6.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 405.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 338.
- ↑ a b Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 49.
- ↑ Pajączkowski-Dydyński 1940 ↓, s. 57.
- ↑ a b c d e Marian Tomicki. Nekrolog. „Dziennik Baltycki”. Nr 74, s. 5, 16 marca 1946.
- ↑ a b Marian Tomicki. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2020-09-29].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 9 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 387 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- V Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-04-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Pajączkowski-Dydyński: Uzupełnienie sprawozdania, sygn. B.I.8a. IPMS, 1940-04-15. [dostęp 2020-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-29].