Marina Kaljurand – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marina Kaljurand

Kaljurand w 2011
Data i miejsce urodzenia	6 września 1962 Tallinn
Minister spraw zagranicznych Estonii
Okres	od 16 lipca 2015 do 12 września 2016
Poprzednik	Keit Pentus-Rosimannus
Następca	Jürgen Ligi
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Marina Kaljurand z domu Rajevskaja (ur. 6 września 1962 w Tallinnie) – estońska polityk, dyplomata i badmintonistka, w latach 2015–2016 minister spraw zagranicznych Estonii, posłanka do Parlamentu Europejskiego IX i X kadencji.

Urodziła się w 1962 w Tallinnie w rodzinie Rosjanki i Łotysza^[1][2]. W 1986 ukończyła cum laude licencjackie studia prawnicze na Uniwersytecie w Tartu, w 1992 ukończyła estońską szkołę dyplomacji (Eesti Diplomaatide Kool) na kierunku stosunki międzynarodowe, a w 1995 została magistrem prawa międzynarodowego i dyplomacji, kończąc Fletcher School of Law and Diplomacy^[3].

W 1975 zaczęła trenować badminton^[4]. Była wielokrotną medalistką mistrzostw Estonii w tej dyscyplinie. W 1978 zdobyła brązowy medal w grze pojedynczej, w 1979 wywalczyła złoto w deblu, srebro w singlu i brąz w mikście, w 1980 zdobyła srebrny medal w grze podwójnej i brązowy w grze podwójnej oraz mieszanej, w 1981 została mistrzynią kraju w deblu i wicemistrzynią w mikście, w 1982 wywalczyła złoto w grze podwójnej i srebro w grze pojedynczej oraz mieszanej, w 1983 zdobyła złoty medal w deblu, srebrny w singlu i brązowy w mikście, w 1985 została wicemistrzynią kraju w grze mieszanej, w 1986 wywalczyła złoto w deblu i srebro w mikście, w 1988 zdobyła złoty medal w grze mieszanej, w 1990 wywalczyła srebro w mikście i brąz w deblu, a w 1991 zdobyła złoty medal w grze pojedynczej i brązowy w grze mieszanej^[5]. Ponadto w latach 1978–1991 była członkinią narodowej reprezentacji Estonii^[4].

W latach 1996–1999 pełniła funkcję doradcy w ambasadzie Estonii w Helsinkach. W latach 1999–2001 była dyrektorem generalnym departamentu prawnego estońskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. W latach 2002–2005 pracowała jako podsekretarz stanu w MSZ ds. prawnych i konsularnych. W latach 2004–2006 była ambasadorem nierezydującym w Izraelu, w latach 2005–2008 pełniła funkcję ambasadora Estonii w Rosji, a od 2007 do 2011 zajmowała stanowisko ambasadora nierezydującego w Kazachstanie. W latach 2008–2011 była podsekretarzem stanu w MSZ ds. zagranicznych relacji ekonomicznych i pomocy rozwojowej. W 2011 została ambasadorem Estonii w Stanach Zjednoczonych, akredytowanym także na terytorium Kanady (do 2013) i Meksyku^[3][6]. Stanowisko to zajmowała do września 2014^[7].

15 lipca 2015 została mianowana ministrem spraw zagranicznych Estonii^[8][9][10], a następnego dnia została zaprzysiężona^[11]. We wrześniu 2016 ogłosiła zamiar kandydowania na urząd prezydenta Estonii. Gdy Estońska Partia Reform premiera Taaviego Rõivasa odmówiła udzielenia jej poparcia, podała się do dymisji ze stanowiska ministra^[12], kończąc urzędowanie 12 września 2016.

W tym samym miesiącu kandydowała na prezydenta w głosowaniu przeprowadzanym w kolegium wyborców, które zwołano, gdy estoński parlament w sierpniu w trzech głosowaniach nie był w stanie dokonać wyboru. W głosowaniu otrzymała 75 głosów, zajmując czwarte miejsce za Siimem Kallasem, Allarem Jõksem i Mailis Reps^[13].

W 2018 dołączyła do Partii Socjaldemokratycznej^[14]. W 2019 uzyskała mandat posłanki do Zgromadzenia Państwowego XIV kadencji^[15]. Następnie w tym samym roku została wybrana na eurodeputowaną IX kadencji^[16].

W 2023 ponownie uzyskała mandat poselski do estońskiego parlamentu^[17] (jednak zrezygnowała z jego objęcia^[18]). W 2024 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w wyborach europejskich^[19].

• Order Gwiazdy Białej III klasy (2004)^[20]
• Order Herbu Państwowego III klasy (2008)^[21]

Jej mężem jest Kalle Kaljurand, z którym ma córkę Kaisę i syna Kristjana. Deklaruje biegłą znajomość języków estońskiego, angielskiego i rosyjskiego^[3] oraz średnio zaawansowaną znajomość języka fińskiego^[6].