Max Glauer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Max Glauer

Max Glauer (1927)
Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1867 Breslau
Data i miejsce śmierci	27 sierpnia 1935 Oppeln
Narodowość	niemiecka
Dziedzina sztuki	fotografia
Multimedia w Wikimedia Commons

Max Glauer (ur. 11 sierpnia 1867 we Wrocławiu, zm. 27 sierpnia 1935 w Opolu) – niemiecki i śląski artysta fotografik.

Pochodził z protestanckiej^[1] rodziny Glauerów, osiadłej we Wrocławiu. Dzieciństwo spędził w Pokoju^{[potrzebny przypis]}. Od 1883 do co najmniej 1892 r. pracował w różnych pracowniach fotograficznych Wrocławia, ucząc się tam zawodu. Uczył się też grafiki i malowania we wrocławskiej Królewskiej Szkole Sztuki, uzyskując jej dyplom w 1888^[2]. Od 1894 zamieszkał w Opolu na Krakauerstrasse 34a (dzisiejsza ulica Krakowska; dom już nie istnieje) i otworzył zakład fotograficzny^[3].

Szybko zdobył sobie uznanie zarówno wśród Opolan, jak i wśród arystokracji Cesarstwa Niemieckiego. W 1912 król Wirtembergii Wilhelm II Wirtemberski, który był właścicielem Pokoju, mianował Glauera nadwornym fotografem. Przez kilka lat fotografował on koronowane głowy, również cesarza Wilhelma II, kiedy ten odwiedził Mosznę. W późniejszych latach sportretował m.in. feldmarszałka Hindenburga, a w 1933 Adolfa Hitlera.

Często podróżował po Śląsku na rowerze, a później samochodem. Interesowały go śląskie wsie i ich mieszkańcy. Do dziś w niektórych śląskich domach można znaleźć zdjęcia zrobione w jego zakładzie.

W 1926 Glauer postanowił przebudować swój opolski dom - powierzył to zadanie znanemu wrocławskiemu architektowi Heinrichowi Lauterbachowi. Dom stał się miejscem spotkań opolskiej elity intelektualnej i artystycznej, bywali tam politycy, odbywały się spotkania Opolskiej Gminy Eichendorffa. Często odbywały się tam wystawy dzieł sztuki.

Oprócz fotografii Glauer wydał również opowiadania z czasów młodości w Pokoju, publikowane w Oppelner Heimatkalender w 1934.

Grób artysty znajdował się na cmentarzu przy Breslauerstrasse (ulica Wrocławska), lecz nie przetrwał do dzisiejszych czasów.

• Złoty medal Międzynarodowej Wystawy Fotograficznej, Moskwa, 1908 r.^[2]
• Wystawa nt. twórczości i życia M. Glauera w Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu (1 X 2015 - 28 I 2016)^[4]

Według niektórych źródeł rodzina Glauera miała żydowskie korzenie. Przeczyć temu może fakt, iż w późniejszym czasie nie był prześladowany przez nazistów, a nawet ich fotografował, nie został też pochowany na żydowskiej nekropolii. Pojawiały się jednak informacje, że jego syn Otto, po dojściu Hitlera do władzy, został zmuszony do rezygnacji z zawodu adwokata właśnie z powodu domniemanego żydowskiego pochodzenia^[5]. Dane rodziny Maxa Glauera przeczą żydowskiemu pochodzeniu, jak i istnieniu syna Ottona (Max miał syna Johannesa i córkę Margareth)^[6].

• Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 41. ISBN 83-60353-11-5.
• M. Rostropowicz-Miśko, Max Glauer, w: Ślązacy od czasów najdawniejszych do współczesności, t. I, Łubowice-Opole 2005, pod red. J. Rostropowicz, ISBN 83-88672-77-0.