Melecjusz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Melecjusz – imię męskie pochodzenia greckiego, które przedostało się do Polski za pośrednictwem łaciny, pierwotnie zdrobnienie od gr. imienia Mélēs (Mélētos), którego znaczenie łączy się z gr. mélō — "troszczyć się"^[1]. W średniowiecznej Polsce notowano to imię od 1370 roku^[2] w nast. formach i zdrobnieniach: (wschodniosłowiańska) Mełenty(j) // Mielenty(j), Mełenytn // Mielentyn, Mielent // Mielęt, Mielen //Mieleń, (wsł.) Mela //Miela, Mielanko, Mielech, Mielesz, Mieleszka, Mieleszko, Mieliszko, Miel(ko), Mileszko (= Mieleszko), (wsł.) Mieniak, Mień, Mieńko^[3]. Święci o tym imieniu pojawiają się w literaturze przynajmniej ośmiokrotnie^[4].

• 12 lutego, jako wspomnienie biskupa i patriarchy św. Melecjusza z Antiochii,
• 1 września, jako wspomnienie św. Melecjusza Młodszego, mnicha z Beocji,
• 21 września, jako wspomnienie św. Melecjusza z Cypru, wspominanego razem ze św. Izaakiem,
• 4 grudnia, jako wspomnienie św. Melecjusza, biskupa Sebastopolis.

• łacina — Meletius
• język francuski — Mélèce
• język hiszpański — Melecio
• język rosyjski — Мелетий (Meletij)
• język rumuński — Meletie
• język włoski — Melezio

• Melecjusz z Lykopolis (IV w.) – biskup Lykopolis w Egipcie, twórca schizmy melecjańskiej
• Melecjusz Smotrycki (1578–1633) – polsko-ukraiński pisarz, biskup prawosławny
• Melecjusz IV Metaksakis (1871–1935) – patriarcha Konstantynopola

• Mieleszówka