Messapiowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Messapowie – lud indoeuropejski, według większości badaczy odłam ludów ilirskich. Najprawdopodobniej w II tysiącleciu p.n.e zasiedlili obszar dzisiejszej Apulii, w starożytności nazywanej Messapią lub Japugią. W czasie kolonizacji greckiej trwały walki pomiędzy Messapijczykami i Grekami.

Herodot z Halikarnasu opisał klęskę Greków (Tarentyjczyków) w roku 474 p.n.e.^[1]:

Z miasta Hyrii mieli założyć inne miasta, które w znacznie późniejszym czasie próbowali zburzyć Tarentyjczycy; ale ponieśli przy tym wielką klęskę, tak że była to największa rzeź wśród Hellenów ze wszystkich, jakie znamy, zarówno samych Tarentyjczyków, jak i mieszkańców Regionu. Wszyscy bowiem obywatele Regionu, którzy zmuszeni przez Mikytosa syna Chojrosa, przybyli na pomoc Tarentyjczykom, zginęli w liczbie trzech tysięcy, a liczba samych Tarentyjczyków nie była znana.

Messapiowie zostali podbici przez Rzymian w trakcie III wojny samnickiej (298–290 p.n.e.).

Przypisy

↑ Herodot, Dzieje, SewerynS. Hammer (tłum.), Warszawa 1954, s. 516 .

Bibliografia

Wielka Historia Świata, t. 9, Polskie Media Amer.Com, 2005, s. 175–176, ISBN 83-7425-034-8 .
J.A. Gierowski, "Historia Włoch", Wrocław, 2003, s.9.

[1] Herodot, Dzieje, SewerynS. Hammer (tłum.), Warszawa 1954, s. 516 .

[1]