Michał Julian Piotrowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michał Julian Piotrowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 września 1887
Warszawa

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

12 lipca 1949
Kraków

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pedagog, teoretyk muzyki, krytyk muzyczny

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Michał Julian Piotrowski (ur. 29 września 1887 w Warszawie, zm. 12 lipca 1949 w Krakowie) – polski teoretyk muzyki, pedagog i krytyk muzyczny, rektor Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie w latach 1929–1938[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Warszawie u Henryka Opieńskiego i Felicjana Szopskiego oraz w Paryżu (u Vincenta d’Indy’ego). W 1916 r. założył w Warszawie, wraz z Januszem Mikettą, szkołę muzyczną. Był prezesem Stowarzyszenia Muzyków Pedagogów oraz członkiem zarządu Filharmonii Warszawskiej. Od 1920 r. wykładał przedmioty teoretyczne w krakowskim konserwatorium. Stanowisko dyrektora uczelni zajął po śmierci Wiktora Barabasza. Zorganizował dwie uczniowskie orkiestry (symfoniczną i dętą). Kontynuował reformy poprzednika, mające na celu poszerzenie autonomii uczelni. Efektem konfliktu z zarządem Towarzystwa Muzycznego było zwolnienie Piotrowskiego z funkcji dyrektora 16 maja 1938 r.[1]

Był członkiem Komisji Opiniodawczej Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w sprawie ustroju szkolnictwa muzycznego Rzeczypospolitej Polskiej[2].

9 listopada 1931 r. „za zasługi na polu pracy pedagogicznej” odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Maciej Negrey: Michał Julian Piotrowski 1929-1938. Amuz.krakow.pl. [dostęp 2021-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-12)].
  2. Zofia Olszewska-Bajera. Działalność Komisji Opiniodawczej Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w sprawie ustroju szkolnictwa muzycznego w Polsce (1928/29 r.). „Rozprawy z Dziejów Oświaty”, s. 203, 2002. Instytut Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk. ISSN 0080-4754. 
  3. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346