French
DeutschMichał Lauer – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 kapitan piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 kwietnia 1892 |
|---|---|
| Data śmierci | 29 sierpnia 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
.png){kind=small}
Michał Lauer (ur. 13 kwietnia 1892 Gródku Jagiellońskim, zm. 29 sierpnia 1962) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, inwalida wojenny[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 13 kwietnia 1892 w Gródku Jagiellońskim[1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 9[2]. Na stopień porucznika rezerwy (niem. Leutnant in der Reserve) został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917[3].
W styczniu 1919 jako podporucznik 2 batalionu strzelców był chory[4]. W szeregach I batalionu 2 pułku strzelców podhalańskich uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.
19 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[5]. 1 czerwca 1921 przebywał w Wojskowym Sanatorium w Zakopanem, a jego oddziałem macierzystym był 2 pułk strzelców podhalańskich[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1720. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Później został przeniesiony do 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku[8][9]. W 1928 był już w stanie spoczynku[10]. W 1934 jako oficer stanu spoczynku pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V”[11].
Mieszkał przy ul. Krupówki 3 w Zakopanem, a później w Lubieniu[1]. Zmarł w 1962 i został pochowany na cmentarzu przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem[12]
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4996[13][14][15]
- Krzyż Walecznych[16]
7 października 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-01]..
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 471.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 347.
- ↑ XVI. Lista ofiar walk za czas od 21–26 stycznia 1919. „Placówka”. 10, s. 32, 1919-04-06. Lwów..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 325.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 229.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 67.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 382, 420.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 330, 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 905.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 329, 941.
- ↑ Michał Lauer. zakopane-parafia.grobonet.com. [dostęp 2023-09-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921, s. 1723.
- ↑ Migdał 1929 ↓, s. 32.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-01]..
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 382.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ludwik Migdał: Zarys historji wojennej 2-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.