French
DeutschMieczysław Duch – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 listopada 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 października 1948 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 20 Pułk Piechoty Austro-Węgier, |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
    | |
.png){kind=small}
Mieczysław Wiktor Duch (ur. 17 listopada 1894 w Szczawnicy, zm. 7 października 1948 we Wrocławiu) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Grzegorza, wachmistrza żandarmerii austriackiej, i Józefy z Małeckich oraz bratem Kazimierza i Bronisława, także oficerów Wojska Polskiego.
W latach 1905–1913 uczył się w C. K. I Gimnazjum w Nowym Sączu. Tam, od 1909 wraz z braćmi działał w Zarzewiu i Związku Jastrzębim. Podczas I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. 20 pułku piechoty. Od marca 1915 przebywał w rosyjskiej niewoli. Od września do października 1918 w Tarnowie służył w batalionie zapasowym 20 pułku piechoty i działał w organizacji „Wolność”[1].
Od 31 października 1918 w 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. W szeregach tego pułku walczył z Ukraińcami i bolszewikami. Od września 1923 służył w batalionie szkolnym piechoty Nr 5 w Niepołomicach. Od września 1924 pełnił służbę w batalionie KOP „Bereźne”, a od listopada 1928 w 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie. W marcu 1932 przeniesiony został do 21 pułku piechoty w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu[2]. Do mobilizacji alarmowej w sierpniu 1939 zajmował stanowisko kwatermistrza pułku.
W kampanii wrześniowej dowodził batalionem marszowym 21 pułku piechoty. Walczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy przebywał w niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu II c w Woldenbergu[3]. Zmarł 7 października 1948 we Wrocławiu[3].
Mieczysław Duch był żonaty z Heleną Chomińską, z którą miał troje dzieci: Zbigniewa, Juliana i Annę[1].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- podporucznik – 1919
- porucznik – 1921
- kapitan – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 453 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (w 1928 – 433 lokata)
- major – 17 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 54 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1870 (1921)[4]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Medal Niepodległości (9 listopada 1933)[5]
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Giza 1998 ↓, s. 70-71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 233.
- ↑ a b Giza 1998 ↓, s. 71.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2949 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 828
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 326, 372.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 137, 213.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 40, 551.
- Jerzy Giza. Bohaterowie organizacji „Wolność” i ich późniejsze losy. „Almanach Sądecki”. 2 (23), 1998. Nowy Sącz: Stowarzyszenie Civitas Christiana. ISSN 1232-5910.
- Stanisław Sosabowski, Droga wiodła ugorem. Wspomnienia, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1990, s. 74, ISBN 83-08-02236-7, OCLC 69584556.
- Ludwik Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo MON, wyd. V, Warszawa 1985, ISBN 83-11-07109-8, s. 20, 23, 70, 83, 150, 207, 305.