Mieczysław Mołdawa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Mołdawa

Mieczysław Mołdawa (Busko-Zdrój 2012)
Data i miejsce urodzenia	8 lipca 1923 Łódź
Data śmierci	12 grudnia 2016
Narodowość	polska
Alma Mater	Politechnika Warszawska

Mieczysław Mołdawa (ur. 8 lipca 1923 w Łodzi^[1] zm. 12 grudnia 2016^[2]) – polski architekt, docent doktor inżynier, więzień obozów koncentracyjnych (numer obozowy P749), autor książek.

Do grudnia 1939 r., Mołdawa był uczniem łódzkiego gimnazjum im. Józefa Piłsudskiego, gdzie był m.in. doboszem Hufca Orląt Związku Strzeleckiego przy Państwowym Monopolu Spirytusowym w Łodzi (pracował tam jego ojciec Julian, były żołnierz frontowy Legionów Polskich). W zimie 1940 r. przedostał się do wsi Bród-Gałki koło Gielniowa i trafił do oddziału mjra Henryka Dobrzańskiego „Hubala”. Należał do kompanii uczniowskiej aż do rozwiązania oddziału w marcu 1940 r. Został aresztowany przez Gestapo na terenie Austrii przy próbie przedostania się przez granicę jugosłowiańską, w drodze do Wojska Polskiego na zachodzie Europy. W latach 1940–1945 był więźniem obozów koncentracyjnych Dachau, Gross-Rosen (4 lata), Mauthausen i Sachsenhausen^[2].

Wrócił do Polski i po egzaminie maturalnym w październiku 1945 r., rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Ukończył je w grudniu 1950 r.^[3] Podczas studiów działał w pozarządowym studenckim ruchu młodzieżowym, współtworzył Polski Związek byłych Więźniów Politycznych i od 1946 r. był Przewodniczącym Sekcji Młodzieżowej PZBWP w Warszawie, do jej rozwiązania przez władze komunistyczne w 1949 r. Do 1970 r. był głównym projektantem i specjalistą w czołowych Biurach Projektów Warszawy.

W 1965 r., z inicjatywy i przy współudziale byłych więźniów politycznych Pawiaka, brał udział w budowie Muzeum Więzienia Pawiak. Wspólnie z prof. dr hab. Romualdem Guttem zaprojektował całość założenia architektonicznego^[3]. Budynek Muzeum wzniesiono na ocalałych fundamentach podziemnych kazamat VII i VIII oddziału więzienia wysadzonego przez Niemców w sierpniu 1944 r.

W 1968 r. otrzymał stopień naukowy doktora na Wydziale Inżynierii Wodnej i Sanitarnej Politechniki Warszawskiej^[3]. W PRL do 1970 r. miał zakaz wyjazdu na Zachód. Od 1972 r. był wykładowcą i docentem na Wydziale Inżynierii Budowlanej i Sanitarnej Politechniki Lubelskiej (późniejszym Wydziale Budownictwa i Architektury)^[3]. Bezpartyjny, w 1980 r. współzakładał uczelnianą Solidarność.

W 1992 r. został założycielem i pierwszym Prezesem Towarzystwa Opieki nad Byłym Obozem Koncentracyjnym Gross-Rosen, gdzie podjął walkę o ochronę obiektów poobozowych i zaprzestanie eksploatacji kamieniołomu Gross-Rosen, które było miejscem umęczenia i mordu tysięcy więźniów.

Został pochowany na Cmentarzu Południowym w Warszawie^[3].