Mieczysław Stefko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Stefko

Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1871 Lubaczów
Data i miejsce śmierci	18 września 1949 Wrocław
Zawód, zajęcie	sędzia
Narodowość	polska
Rodzice	Michał, Kamila
Krewni i powinowaci	Kamil (brat), Ignacy Lemoch (dziadek)
Odznaczenia

Mieczysław Józef Stefko^[a] (ur. 28 stycznia 1871 w Lubaczowie, zm. 18 września 1949 we Wrocławiu) – polski prawnik, sędzia, oficer wojskowy.

Urodził się 28 stycznia 1871^[1]. Był synem Michała Stefki (1840-1916, sędzia, prokurator) i Kamili (córka prof. Ignacego Lemocha, czeskiego profesora matematyki elementarnej Uniwersytetu Lwowskiego i rektora tej uczelni)^[1], starszym bratem Kamila (1875-1966, profesor prawa). W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do służby wymiaru sprawiedliwości Austro-Węgier. Jako auskultant Galicji Wschodniej C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie od około 1894 był auskultantem w C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku (w tym czasie prezydentem tego sądu był jego ojciec Michał)^[2][3][4]. Na początku czerwca 1895 jako auskultant decyzją prezydium apelacji lwowskiej został przeniesiony z Sanoka do Lwowa^[5] i do około 1897 figurował jako zatrudniony w C. K. Sądzie Krajowym we Lwowie^[6][7][8]. We wrześniu 1896 poinformowano, że z pracy tamże otrzymał urlop w wymiarze 10 miesięcy celem odbycia studiów procedury cywilnej w Berlinie^[9].

Od września 1897 do około 1900 był adjunktem w C. K. Sądzie Powiatowym w Lubaczowie^{[10][11][12][13]}. Od około 1900 był adjunktem bez oznaczenia miejsca służbowego w C. K. Wyższym Sądzie Krajowym i przydzielony do tamtejszego prezydium^[14][15], a od grudnia 1901 do około 1908 pracował w tym sądzie w charakterze sekretarza sądowego^{[16][17][18][19][20][21][22]}. Od 1908 do około 1910 był radcą sądu krajowego extra statum w C. K. Sądzie Krajowym we Lwowie^[23][24][25]. Od około 1910 był radcą sądu krajowego przydzielonym do prezydium C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie^[26][27], a od około 1912 pracował tam w charakterze radcy sądu krajowego^[28]. Od około 1913 był szefem Biura Prezydialnego C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie jako urzędnik przydzielony z C. K. Sądu Krajowego we Lwowie^[29]. W tymże sądzie pozostawał przydzielony do 1918^[30]. Od około 1905 był członkiem wydziału Lwowskiego Towarzystwa Prawniczego^{[31][32][33][34]}, ponownie wybrany w 1909^{[35][36][37][38][39][40]}.

W C. K. Armii pod koniec 1891 został mianowany na stopień porucznika w rezerwie w korpusie oddziałów kolejowych i zakładów narzędzi kolejowych 1 stycznia 1892^[41][42]. Od początku był przydzielony do 3 pułku kolejowego we Lwowie do około 1899^{[43][44][45][46][47][48][49][50][51]}. Około 1900 został przeniesiony do ewidencji C. K. Obrony Krajowej i zweryfikowany w stopniu porucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1892^[52]. W tym charakterze był przydzielony do 17 pułku piechoty obrony krajowej w Rzeszowie^[53][54], od około 1902 do około 1906 do 19 pułku piechoty obrony krajowej we Lwowie^{[55][56][57][58][59]}. Od około 1907 był porucznikiem w stosunku ewidencji C. K. Obrony Krajowej^{[60][61][62][63][64][65]}, a od około 1913 do 1914 w tym samym charakterze w piechocie C. K. Obrony Krajowej^[66][67]. Podczas I wojny światowej został awansowany na stopień nadporucznika w piechocie C. K. Obrony Krajowej z dniem 1 listopada 1914 i do 1918 pozostawał w stosunku ewidencji^[68][69][70]. Podczas wojny był oficerem pułku pospolitego ruszenia piechoty nr 2^[71][72].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1923 był zweryfikowany z lokatą 6, a w 1924 z lokatą 5)^[73][74]. W latach 20. jako oficer rezerwowy był przydzielony do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu, w tym w 1924 jako oficer pospolitego ruszenia^[75][76].

Wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej. Ze stanowiska sędzie Sądu Apelacyjnego we Lwowie w dniu 6 września 1921 został mianowany sędzią Sądu Najwyższego^[77]. Był tam sędzią Izby III (sprawy cywilne i karne z b. zaboru austriackiego)^[78][79][80], od około 1929 Izby III (sprawy cywilne i karne z b. zaboru austriackiego i pruskiego)^[81][82][83], od około 1932 Izby I (sprawy cywilne z b. zaborów: austriackiego, pruskiego i rosyjskiego)^[84][85], od około 1934 do 1939 Izby Cywilnej (sprawy cywilne z b. zaborów: austriackiego, pruskiego i rosyjskiego)^{[86][87][88][89][90]}. Został członkiem pierwszego komitetu redakcyjnego pisma „Nowy Proces Cywilny”, powołanego w 1933^[91], a w 1934 przemianowanego na „Polski Proces Cywilny”^[92][93]. W 1945 zamieszkiwał w Krakowie^[94]. Po zakończeniu II wojny światowej i nastaniu Polski Ludowej ze stanowiska sędziego Sądu Najwyższego został przeniesiony w stan spoczynku 31 sierpnia 1947^[95].

9 lutego 1898 w Sanoku poślubił Marię Antoninę Teklę (ur. 1875), córkę prawnika Józefa Flakowicza^[1].

austro-węgierskie

• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa (1914)^[96][97][30]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej z mieczami – dwukrotnie (przed 1918)^[70]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (przed 1916)^[69] z mieczami (przed 1918)^[70]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (około 1899)^[51][27][30]
• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (około 1899)^[51][b][30]
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (około 1909)^[62][27][30]
• Najwyższe pochwalne uznanie – dwukrotnie (po raz pierwszy w październiku 1915 za wyśmienite usługi przed wrogiem^[71], po raz drugi w styczniu 1915 za odważne zachowanie i za wyśmienite usługi przed wrogiem^[72])

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Mieczysław Józef Stefko. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-01-07].