19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej – Wikipedia, wolna encyklopedia

19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej Lwów
19 Landwehr Infanterie-Regimenter Lemberg
Historia
Państwo

 Austro-Węgry

Sformowanie

1889

Rozformowanie

1918

Tradycje
Kontynuacja

19 Pułk Strzelców

Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

garnizon Lwów

Rodzaj sił zbrojnych

c. i k. Obrona Krajowa

Rodzaj wojsk

piechota

19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej Lwówpułk piechoty cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej Lwów został sformowany 1 maja 1889 roku we Lwowie z połączenia czterech samodzielnych batalionów Obrony Krajowej, utworzonych w 1869 roku, a mianowicie:

  • Batalionu Obrony Krajowej Lwów Nr 63,
  • Batalionu Obrony Krajowej Żółkiew Nr 64,
  • Batalionu Obrony Krajowej Złoczów Nr 67,
  • Batalionu Obrony Krajowej Tarnopol Nr 71.

1 października 1898 roku ze składu pułku zostały wyłączone dwa bataliony, które stały się bazą nowego 35 Pułku Piechoty OK w Złoczowie. Był to III/19 pp (były Batalion OK Złoczów Nr 67) i IV/19 pp (były Batalion OK Tarnopol Nr 71). W miejsce wymienionych, został utworzony nowy III batalion. Od tego roku w składzie pułku były trzy bataliony i kadra batalionu zapasowego.

Kolory pułkowe: trawiasty (grasgrün), guziki srebrne z oznaczeniem „19”. W lipcu 1914 roku skład narodowościowy pułku: 59% – Ukraińcy, 31% – Polacy[1].

W latach 1903–1914 komenda pułku oraz wszystkie bataliony stacjonowały we Lwowie. Okręg uzupełnień – Lwów i Brzeżany.

W 1914 roku pułk wchodził w skład 85 Brygady OK należącej do 30 Dywizji Piechoty, a ta z kolei do XI Korpusu[2].

W czasie I wojny światowej pułk walczył z Rosjanami w 1914 i 1915 roku w Galicji między innymi w okolicach Limanowej, Bochni i Gorlic. Największe straty jednostka poniosła w bitwie pod Gorlicami. Żołnierze pułku są pochowani m.in. na cmentarzach: Cmentarz wojenny nr 224 – Brzostek, Cmentarz wojenny nr 31 – Szerzyny, Cmentarz wojenny nr 34 – Ołpiny.

11 kwietnia 1917 roku pułk został przemianowany na 19 Pułk Strzelców (niem. 19 Schützen-Regimenter Lemberg).

Żołnierze pułku

[edytuj | edytuj kod]
Komendanci pułku
  • płk Emil Rycerz Versbach von Hadamar (1899)
  • płk Josef Hielle (1903-1904)
  • płk Franz Daute (1905-1909)
  • płk Artur Kaltneker (1910-1912)
  • płk Karl Jent (1913-1914)
Oficerowie
Obsada personalna w 1914 roku
  • komendant pułku – płk Karl Jent
  • adiutant – por. Karl Huder
  • komendant I batalionu – mjr Franz Springisfeld
  • komendant II batalionu – mjr Franciszek Paulik
  • komendant III batalionu – mjr Alexander Süß
  • komendant kadry batalionu zapasowego – mjr Kajetan Amirowicz
  • komendant okręgu uzupełnień – ppłk Ludwik Trexler
  • komendant okręgu pospolitego ruszenia Lwów nr 19 – mjr Johann Opletal
  • kpt. Ryszard Hausner
  • kpt. Kazimierz Horoszkiewicz
  • kpt. Mieczysław Linde
  • komendant oddziału karabinów maszynowych I batalionu – por. Anton Treybal
  • komendant oddziału karabinów maszynowych II batalionu – por. Wenzel Balzer
  • komendant oddziału karabinów maszynowych III batalionu – por. Anton Grießl
  1. Stefan Manasterski ur. 29 września 1893 w Dublanach, w ówczesnym powiecie samborskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Piotra Pawła (ur. 1846), adiunkta Krajowej Wyższej Szkoły Rolniczej, i Kornelii z domu Freund (1859–1915)[3][4], kapitan saperów rezerwy Wojska Polskiego, inżynier architekt. Był bratem bliźniakiem Tadeusza, ps. „Kordian” (1893–1915), porucznika Legionów Polskich, działacza niepodległościowego, kawalera Orderu Virtuti Militari. W czerwcu 1911 zakończył naukę w klasie VIIb i zdał maturę w c. k. I Wyższej Szkole Realnej we Lwowie. Został odznaczony Krzyżem Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami oraz Srebrnym Medalem Waleczności 2 klasy[5]. 30 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w budownictwie wojskowym, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[6]. W 1922 został zdemobilizowany[7]. Poległ 18 czerwca 1940 jako oficer Ośrodka Wyszkolenia Oficerów Saperów w Thouars we Francji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Landwehr-Infanterie-Regimenter as at July 1914.. [dostęp 2010-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-10)].
  2. Landwehr Infanterieregimenter as at August 1914. austro-hungarian-army.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-03)]..
  3. Maciej Zaczek: Piotr Paweł Manasterski. MyHeritage. [dostęp 2024-04-21].
  4. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-19].
  5. Ranglisten 1918 ↓, s. 114, 289, jako Monasterski.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 12 lutego 1921, s. 259.
  7. Druga lista oficerów rezerwowych WP.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]