Mikołaj Domaradzki – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo działania | |
---|---|
Data urodzenia | |
doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: filozofia starożytna, retoryka, hermeneutyka, teoria języka figuratywnego, językoznawstwo[1] | |
Doktorat | 27 września 2004[1] |
Habilitacja | 14 kwietnia 2014[1] |
Mikołaj Zbigniew Domaradzki (ur. 1976[2]) – polski filozof, dr hab. nauk humanistycznych, profesor Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]27 września 2004 obronił pracę doktorską O subiektywności prawdy w ujęciu Sorena Aabye Kierkegaarda, 14 kwietnia 2014 habilitował się na podstawie pracy zatytułowanej Filozofia antyczna wobec problemu interpretacji. Rozwój alegorezy od przedsokratyków do Arystotelesa[1]. Został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Filozofii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza[1].
Piastuje funkcję profesora na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Kontrola autorytatywna (osoba):
Identyfikatory zewnętrzne: