French
DeutschMikołaj Kałuba – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podporucznik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 września 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 2 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej |
| Główne wojny i bitwy | |
| | |||||||
| Data i miejsce urodzenia | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||||||
| Informacje klubowe | |||||||
| Klub | |||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
Mikołaj Kałuba (ur. 10 września 1908 w Białymstoku, zm. wiosną 1940 w Charkowie[1]) – polski lekkoatleta, inżynier mechanik[2], podporucznik artylerii rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Pawła i Eugenii[3]. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku w 1927, a następnie studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej w 1936 ze stopniem inżyniera mechanika. Ukończył również Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim w 1934[1].
W latach 1928–1935 był lekkoatletą AZS Warszawa. Specjalizował się w pchnięciu kulą[1]. Zdobył brązowy medal w tej konkurencji na zimowych mistrzostwach Polski w 1934[4], a także zajął dwukrotnie 6. miejsce w mistrzostwach Polski: w pchnięciu kulą w 1932 i w rzucie młotem w 1933[5]. Jego rekord w pchnięciu kulą wynosił 13,62 m (ustanowiony 25 maja 1933 w Warszawie), a w rzucie dyskiem 40,89 m (ustanowiony 24 czerwca 1934 w Warszawie)[1].
Służył w 2 dywizjonie artylerii przeciwlotniczej (1935) i w 1 pułku artylerii przeciwlotniczej (1937) jako dowódca plutonu. Pracował jako inżynier mechanik w Centralnym Okręgu Przemysłowym. Przydzielony w 1939 do 9 dywizjonu artylerii przeciwlotniczej w stopniu podporucznika rezerwy. W czasie kampanii wrześniowej w Ośrodku Zapasowym Artylerii nr 2 w Stalowej Woli[3].
Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[2]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[6][3]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1665[2].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[7][8][9]. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[10][11][12].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 86–87. ISBN 83-9136-63-9-1.
- ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 206.
- ↑ a b c Mikołaj Kałuba [online], Ogrody Wspomnień [dostęp 2021-02-25].
- ↑ Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Maciej Rychwalski, Andrzej Socha, Włodzimierz Szymański: Historia polskiej lekkoatletyki halowej 1924-2014. Warszawa, Sopot: Komisja Statystyczna PZLA, 2014, s. 47 i 75. ISBN 978-83-64544-00-2.
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 166 i 185. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 163 [dostęp 2024-09-04] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.