Mikołaj Kolankowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mikołaj Kolankowski
Ilustracja
Mikołaj Kolankowski (przed 1927)
pułkownik saperów pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1884
Smoleńsk

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 1946
Wrexham, Walia, Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

1909–1934

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

2 batalion kolejowy
5 batalion pionierów
2 Pułk Inżynieryjny
1 batalion kolejowy
1 pułk wojsk kolejowych
Dowództwo Okręgu Korpusu nr V w Krakowie
Ministerstwo Spraw Wojskowych
4 Brygada Saperów

Stanowiska

dowódca kompanii
dowódca 1 pułku wojsk kolejowych
szef kolejnictwa polowego 2 Armii
szef saperów w DOK V
dowódca 4 Brygady Saperów
szef saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Komandor Orderu Orła Białego (Serbia) Komandor Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
„Krzyż Kaniowski”

Mikołaj Kolankowski (ur. 4 grudnia?/16 grudnia 1884 w Smoleńsku, zm. 24 grudnia 1946 we Wrexham) – pułkownik saperów Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1903 roku ukończył szkołę realną w Smoleńsku i zdał tam maturę, po czym wstąpił do Szkoły Wojennej Piechoty Pawła I w Piotrogrodzie, po jej ukończeniu w 1906 roku wyznaczony został na dowódcę kompanii w 2 batalionie kolejowym. W 1909 roku ukończył Oficerską Szkołę Kolejową, a w 1913 roku – Oficerską Szkołę Automobilną w Piotrogrodzie. W czasie wojny był w armii rosyjskiej dowódcą kompanii w 5 bsap-pont (5 batalion pionierów), z którą do 1917 roku rozbudowywał pozycje obronne, organizował przeprawy przez Dniestr, Styr, San.

W 1918 roku, jako dowódca kompanii w 8 batalionie kolejowym w 2 pułku inżynieryjnym II Korpusu Polskiego na Wschodzie, brał udział w bitwie pod Stanisławowem i następnie pod Kaniowem, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. Pod koniec 1918 roku został dowódcą 1 batalionu kolejowego[1] w 1920 roku z 1 batalionem kolejowym i następnie jako szef kolejnictwa polowego 2 Armii, bierze udział w walkach z bolszewikami. Po Bitwie Warszawskiej skutecznie odbudowywał linie kolejowe i mosty, co umożliwiło szybki przerzut wojsk 2 Armii i jej zaopatrzenia pod Grodno, do prowadzenia operacji nad Niemnem.

W latach 1921–1924 był dowódcą kadry batalionu zapasowego 1 pułku wojsk kolejowych i dowódcą tego pułku[2][3]. W 1925 roku ukończył roczny kurs fortyfikacyjny w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej[4], po którym został szefem saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W 1929 roku wyznaczono go na dowódcę 4 Brygady Saperów[5] i przeniesiono do korpusu oficerów inżynierii i saperów. Rok później był szefem saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1931 roku powrócił na stanowisko dowódcy 4 Brygady Saperów. 30 września 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[6].

W sierpniu 1940 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Obozu Oficerskiego Nr 23 w Rothesay na wyspie Bute w Szkocji.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 3 z 14 stycznia 1919.
  2. Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 3 z 14 stycznia 1919 roku, s. 81.
  3. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 846.
  4. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 119 z 12 listopada 1925 roku.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 r.
  6. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 11 z 17 czerwca 1934 roku, s. 166.
  7. Dziennik Rozkazów Komisji Wojskowej Nr 1 z 28 października 1918 roku.
  8. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1 czerwca 1921 roku.
  9. Rocznik Oficerski 1932.
  10. „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1670).
  11. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  12. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 15 z 11 listopada 1928.
  13. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 8 z 11 listopada 1931 roku.
  14. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 11 listopada 1933 roku, s. 297.
  15. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 61 z 6 czerwca 1925 roku, s. 297.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.