Mikołaj Kolankowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mikołaj Kolankowski

Mikołaj Kolankowski (przed 1927)
pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1884 Smoleńsk
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1946 Wrexham, Walia, Wielka Brytania
Przebieg służby
Lata służby	1909–1934
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	2 batalion kolejowy 5 batalion pionierów 2 Pułk Inżynieryjny 1 batalion kolejowy 1 pułk wojsk kolejowych Dowództwo Okręgu Korpusu nr V w Krakowie Ministerstwo Spraw Wojskowych 4 Brygada Saperów
Stanowiska	dowódca kompanii dowódca 1 pułku wojsk kolejowych szef kolejnictwa polowego 2 Armii szef saperów w DOK V dowódca 4 Brygady Saperów szef saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Mikołaj Kolankowski (ur. 4 grudnia^?/16 grudnia 1884 w Smoleńsku, zm. 24 grudnia 1946 we Wrexham) – pułkownik saperów Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych.

W 1903 roku ukończył szkołę realną w Smoleńsku i zdał tam maturę, po czym wstąpił do Szkoły Wojennej Piechoty Pawła I w Piotrogrodzie, po jej ukończeniu w 1906 roku wyznaczony został na dowódcę kompanii w 2 batalionie kolejowym. W 1909 roku ukończył Oficerską Szkołę Kolejową, a w 1913 roku – Oficerską Szkołę Automobilną w Piotrogrodzie. W czasie wojny był w armii rosyjskiej dowódcą kompanii w 5 bsap-pont (5 batalion pionierów), z którą do 1917 roku rozbudowywał pozycje obronne, organizował przeprawy przez Dniestr, Styr, San.

W 1918 roku, jako dowódca kompanii w 8 batalionie kolejowym w 2 pułku inżynieryjnym II Korpusu Polskiego na Wschodzie, brał udział w bitwie pod Stanisławowem i następnie pod Kaniowem, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł. Pod koniec 1918 roku został dowódcą 1 batalionu kolejowego^[1] w 1920 roku z 1 batalionem kolejowym i następnie jako szef kolejnictwa polowego 2 Armii, bierze udział w walkach z bolszewikami. Po Bitwie Warszawskiej skutecznie odbudowywał linie kolejowe i mosty, co umożliwiło szybki przerzut wojsk 2 Armii i jej zaopatrzenia pod Grodno, do prowadzenia operacji nad Niemnem.

W latach 1921–1924 był dowódcą kadry batalionu zapasowego 1 pułku wojsk kolejowych i dowódcą tego pułku^[2][3]. W 1925 roku ukończył roczny kurs fortyfikacyjny w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej^[4], po którym został szefem saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W 1929 roku wyznaczono go na dowódcę 4 Brygady Saperów^[5] i przeniesiono do korpusu oficerów inżynierii i saperów. Rok później był szefem saperów w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1931 roku powrócił na stanowisko dowódcy 4 Brygady Saperów. 30 września 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[6].

W sierpniu 1940 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Obozu Oficerskiego Nr 23 w Rothesay na wyspie Bute w Szkocji.

• podporucznik – 1906
• kapitan – 1918 ze starszeństwem z dniem 22 kwietnia 1917^[7]
• podpułkownik^[8]
• pułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[9]

• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy w 1921^[10])
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[11][12]
• „Krzyż Kaniowski”
• Komandor Orderu Białego Orła (Jugosławia, 1931)^[13]
• Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1933)^[14]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (1925)^[15]
• Order Świętego Stanisława II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętej Anny II, III i IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
• Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.