Minimalizm (filozofia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy filozofii. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Minimalizm – ograniczenie do minimum wymagań, potrzeb, dążeń^[1]. W ujęciu szerszym minimalizm sprowadza się do przewartościowania priorytetów, tak aby pozbyć się nadmiaru i zbędnych rzeczy - dobytku, przekonań, zachowań, zwyczajów, związków i czynności - które nie dodają naszemu życiu wartości, a skupić się na rzeczach kluczowych, wzbogacających nasze życie^[2]. Metodę na zapewnienie sobie możliwie dużego zakresu wolności w życiu, widzą nie w dorobieniu się dużej ilości pieniędzy, a w ograniczeniu tego, ile pieniędzy potrzebujemy^[3].

Według minimalistów człowiek przez wiele pokoleń, tworzył świat, który teraz jego samego konsumuje i niespiesznie trawi. Nowoczesne Społeczeństwo ukształtowało mit sukcesu, w dążeniu do którego spalają się całe tabuny tzw. młodych – zdolnych. Podejście to sprawia, że człowiek żyje w ciągłym uczuciu niedosytu, a to właśnie go konsumuje.

Minimaliści wychodzą z założenia, że:

• ludzkość jest w najlepszym momencie w historii świata, szczególnie jeśli chodzi o komfort życia, bezpieczeństwo funkcjonowania i zdolność przetrwania
• ludzie mają wszystko co potrzebne do przeżycia
• ludzie mają niezwykłą zdolność do szybkiego i nieskrępowanego urzeczywistniania naszych marzeń i planów
• dostęp do dóbr jest niemal nieograniczony

Istotą dzisiejszego społeczeństwa jest posiadanie nieograniczonych oczekiwań wobec siebie, zarówno w ujęciu społecznym jak i indywidualnym. Społeczeństwo oczekuje określonych wzorców: dobrych samochodów, pięknych domów, modnej biżuterii, zegarów, markowych okularów. Reklama, kino i popkultura pokazują co ludzie powinni mieć, jak żyć, co sprawi, że będą szczęśliwi.

Dodatkowo ludzkość wpadła w pułapkę samorozwoju. Ludzie oczekują od siebie, że będą najpiękniejsi, najlepsi, najbogatsi, najbardziej innowacyjni, najbardziej wolni. Presja jaką postawiło przed sobą społeczeństwo, a którą samo społeczeństwo wciąż utrwala, nie pozwala odczuwać pełnego zadowolenia. Za każdym szczytem, na który pnie się człowiek jest kolejna góra, na którą próbuje wejść. W efekcie człowiek pozostając w tradycyjnym sposobie myślenia nigdy nie osiągnie szczęścia. Odpowiedzią na tak opisany świat ma być minimalizm.

1. Pozbądź się zbędnych rzeczy.
2. Określ to, co jest dla Ciebie ważne
3. Wszystko musi być istotne.
4. Wypełnij życie radością i szczęściem.
5. Obserwuj i poprawiaj.

W zwalczaniu presji i wdrażaniu minimalizmu w ujęciu duchowym istotne są trzy aspekty:

• Świadomość

Świadomość własnej osoby, pozwala na akceptacje siebie i zracjonalizowanie własnych oczekiwań. Doprowadzenie do tego, że o samoocenie jednostki nie świadczy ilość posiadanych pieniędzy, czy miejsce w hierarchii firmy, jest kluczowe dla zmniejszenia presji. Świadome podejmowanie decyzji konsumenckich polega na tym, żeby nie kupować nic, w celu zasypania wewnętrznej pustki, a nabywać wyłącznie to co jest naprawdę potrzebne.

• Umiar

Zachowanie życiowej równowagi (homeostazy organizmu i ducha) wymaga umiaru. Stwierdzenie może wydawać się trywialne, ale jest to klucz do życia na własnych warunkach. Jednym z najpopularniejszych manifestów promujących umiar we współczesnym świecie jest work-life balance. Umiar w zaangażowaniu w pracę zawodową oraz umiejętność zachowania dystansu wobec problemów pomaga uniknąć stresu.

• Rozluźnienie

Żeby ograniczyć presje niezbędna jest walka z przekonaniami, że życie powinno wyglądać tak, a nie inaczej. Tak nie będzie. Życie jest jakie jest i albo człowiek nauczy się czerpać z niego pełnymi garściami (głównie duchowo) albo ono nigdy nie spełni jego oczekiwań. Im bardziej jednostka pragnie, aby jego oczekiwania się ziściły, tym trudniej je realizować.

• Antykonsumpcjonizm
• Ascetyzm
• Post