Mitrofan (Krasnopolski) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Święty
Mitrofan
święty kapłan nowomęczennik (swiatonowomuczenik)
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 października 1869
gubernia woroneska

Data i miejsce śmierci

6 lipca 1919
Astrachań

Czczony przez

Rosyjski Kościół Prawosławny

Kanonizacja

2000
Moskwa
przez Rosyjski Kościół Prawosławny

Wspomnienie

23 czerwca (według kalendarza juliańskiego)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

11 lutego 1907

Miejscowość

Petersburg

Miejsce

Sobór Trójcy Świętej

Konsekrator

Antoni (Wadkowski)

Współkonsekratorzy

Włodzimierz (Bogojawleński), Flawian (Gorodiecki)

Mitrofan, imię świeckie Dmitrij Iwanowicz Krasnopolski (ur. 10 października?/22 października 1869 w guberni woroneskiej, zm. 6 lipca 1919 w Astrachaniu) – arcybiskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, nowomęczennik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył seminarium duchowne w Woroneżu w 1890 i trzy lata później został studentem Kijowskiej Akademii Duchownej. W 1896 złożył śluby zakonne, zostając rok później hieromnichem. W 1902 objął funkcję rektora seminarium duchownego w Mohylewie, otrzymując równocześnie godność archimandryty. W Mohylewie przewodniczył bractwu Przemienienia Pańskiego. 11 lutego 1907 mianowano go biskupem pomocniczym eparchii mohylewskiej z tytułem biskupa homelskiego. Również w 1907 wybrano go do Dumy III kadencji. W sierpniu 1909 uczestniczył w zjeździe bractw cerkiewnych działających na zachodnich ziemiach Imperium Rosyjskiego. Działał w rosyjskim ruchu monarchistycznym i nacjonalistycznym, był członkiem Związku Narodu Rosyjskiego i Rosyjskiego Zebrania[1].

W 1912 został biskupem mińskim, zaś 6 lipca 1916 przeniesiono go na katedrę astrachańską i carewską. Brał udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w czasie którego został wybrany przewodniczącym Wydziału ds. Najwyższej Władzy Cerkiewnej. W czasie soboru należał do największych zwolenników restauracji Patriarchatu Moskiewskiego i przyczynił się do zwycięstwa popierających patriarchat nad jego przeciwnikami. Negatywnie odniósł się do obalenia caratu. Odmówił podpisania telegramów kierowanych przez rosyjską prawosławną hierarchię do nowych władz kraju[1].

W kwietniu 1918 otrzymał godność arcybiskupa za swoje osiągnięcia w administrowaniu eparchią, cieszył się również sławą znakomitego kaznodziei. Już miesiąc później został aresztowany.

Mimo popularności, jaką cieszył się wśród wiernych eparchii, został razem z biskupem wikariuszem eparchii astrachańskiej i carewskiej Leoncjuszem skazany na śmierć przez rozstrzelanie. Tuż przed śmiercią miał chcieć pobłogosławić pluton egzekucyjny. Widząc to dowodzący nim uderzył go pistoletem w rękę, po czym zabił arcybiskupa strzałem w głowę.

W 2000 został kanonizowany przez Rosyjski Kościół Prawosławny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]