Monadologia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Monadologia – książka niemieckiego polihistora Gottfrieda Wilhelma Leibniza przedstawiająca podstawy jego systemu ontologicznego. Napisana w 1714 roku i wydana w 1720 roku.

Leibniz przedstawiał w niej tezę, że cała rzeczywistość składa się z nieprzeliczonych cząstek, monad^[1], które są szczelne i niezależne od siebie, a rozwijają się tylko w miarę swych z góry określonych możliwości.

 Wykaz literatury uzupełniającej: Monadologia.