Mylène Farmer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mylène Farmer

Mylène Farmer (2019)
Imię i nazwisko	Mylène Gautier
Pseudonim	Mylène Farmer
Data i miejsce urodzenia	12 września 1961 Pierrefonds, Quebec
Gatunki	pop, rock
Zawód	piosenkarka, autor piosenek
Aktywność	od 1984
Wydawnictwo	Polydor Records
Współpracownicy
Laurent Boutonnat
Multimedia w Wikimedia Commons

Mylène Farmer, właśc. Mylène Jeanne Gautier (ur. 12 września 1961 w Pierrefonds, w prowincji Quebec^[1]) – francuska piosenkarka urodzona w Kanadzie. Pseudonim artystyczny zaczerpnęła od nazwiska aktorki Frances Farmer.

Dotychczas sprzedała ponad 30 mln egzemplarzy płyt na świecie^[2].

Jej rodzice, Francuzi, osiedlili się w Kanadzie na przedmieściach Montrealu, a gdy Mylène miała osiem lat, rodzina zamieszkała ponownie we Francji – najpierw w Ville-d’Avray, a następnie w Chaville.

Farmer i Laurent Boutonnat zrealizowali pełnometrażowy fabularny film Giorgino, jednak był on porażką zarówno w opinii krytyków, jak i pod względem komercyjnym. Film był utrzymany w mrocznej tonacji, bez żywej akcji, co w połączeniu z jego długością (trzy godziny) spowodowało, że nie był dziełem łatwym w odbiorze. Przy budżecie 80 milionów franków film obejrzało zaledwie 60 tys. widzów. Mylène Farmer zagrała w Giorgino rolę drugoplanową. Jej późniejszą przygodą z kinem był dubbing frankofońskiej wersji autorskiej trylogii Luca Bessona o Arturze i Minimkach (podkładała głos księżniczki Selenii).

Odbyła pięć tras koncertowych. Ostatnia zakończyła się 19 września 2009 roku koncertem na Stadionie Króla Baudouina I w Brukseli. Poprzednia, która trwała od 13 do 29 stycznia 2006 i obejmowała 13 koncertów, odbyła się wyłącznie w Paryżu. Dla potrzeb trasy Mylenium Tour 1999-2000 scenografię zaprojektował szwajcarski surrealista H. R. Giger, m.in. twórca postaci Obcego z filmu Ridleya Scotta.

We wrześniu 2008 roku wydała album pt. Point de suture. 7 grudnia 2009 wydała koncertowy album pt. No 5 On Tour i zawierał materiał zarejestrowany podczas koncertów w Lyonie. W kwietniu 2010 wydała koncertowy zestaw pt. Stade de France zawierający rejestrację koncertu z paryskiego stadionu Stade de France z września 2009 roku.

W grudniu 2010 roku wydała album pt. Bleu Noir, do którego utwory skomponowali m.in. Red One, Moby i Archive. W 2011 roku wystąpiła na gali rozdania NRJ Music Awards 2011, gdzie promowała piosenkę „Oui mais... non”. W tym samym roku ukazała się także kompilacja Best of 2001-2011 i dwa nowe single: „Sois Moi – Be Me” i „Du Temps”

W 2012 roku wydała album pt. Monkey Me. W 2013 roku opublikowała klipy do piosenek „Je te dis tout” i „Monkey Me” oraz wystąpiła na gali rozdania nagród NRJ z piosenką „Je te dis tout”. Rozpoczęła też przygotowania do trasy koncertowej Time3less (Timeless 2013)^[3]. Film koncertowy Timeless 2013: Le Film osiągnął status potrójnie diamentowej płyty.

15 maja 2015 roku wydała książkę pt. Fragile ilustrowana zdjęciami autorstwa Sylvie Lancrenon. Dotychczas wydano o Farmer kilka pozycji książkowych, a także ukazuje się regularnie we Francji co najmniej jedno drukowane czasopismo jej poświęcone, Mylène Farmer et vous.

6 listopada 2015 roku wydała album pt. Interstellaires, który promowała singlami: „Stolen Car”, „Insondables” oraz „City of Love”.

Zasiadała w jury konkursu głównego na 74. MFF w Cannes (2021).

Nagrała duety z piosenkarzem gatunku rai Khaledem („La poupée qui fait non”), Jean-Louisem Muratem („Regrets”), z Sealem („Les mots”) i z Moby’m („Slipping away”/„Crier la vie”); tylko fatalny splot wydarzeń spowodował jej rezygnację z jednego z koncertów cyklu Pavarotti and Friends. Famer i Laurent Boutonnat odkryli i wylansowali także Alizée, dla której napisali wspólnie teksty i muzykę na jej dwa pierwsze albumy. Alizée umieściła na swoim albumie Blonde zadedykowaną piosenkę o nazwie „Mylène Farmer”.

Dwa wielkie przeboje z dawniejszych płyt Farmer, „Désenchantée” i „Libertine”, włączyła do swego repertuaru Kate Ryan; znalazły się one na liście najpopularniejszych piosenek także w Polsce. Francuska piosenkarka Lorie nagrała piosenkę „Sans Contrefaçon”.

Teledyski Farmer są często kilkunastominutowymi filmami o wieloznacznej fabule. Są wśród nich barwne kostiumowe opowieści z czasów Ludwika XV, libertyńskie i antywojenne (np. „Libertine” lub „Pourvu Qu’elles Soient Douces”), parafrazy znanych utworów literackich (np. Pinokia w przypadku „Sans contrefaçon” czy Królewny Śnieżki w przypadku utworu „Tristana”), manifesty dotyczące odwiecznej walki płci (np. alegoria sparingu bokserskiego w „Je t’aime mélancolie” lub korridy w „Sans logique”), nawiązania do twórców i dzieł XX wieku (np. do George’a Orwella w „Désenchantée” czy Krzysztofa Kieślowskiego w przypadku utworu „California”), skecze (np. „Que mon cœur lâche”), nastrojowe obrazy (np. wśród płomieni w „Souviens-toi du jour...”). W teledysku do utworu „A quoi je sers” bohaterka płynie łodzią na drugi brzeg rzeki, spotykając tam postacie z wcześniejszych teledysków Farmer. W jej teledyskach można znaleźć też odniesienia do tradycji europejskiego kina, od Ingmara Bergmana począwszy, na Federico Fellinim skończywszy. Większość z nich reżyserował Laurent Boutonnat, ale niektóre m.in. Luc Besson (np. „Que mon cœur lâche”) lub Abel Ferrara (np. „California”). Większość teledysków Mylène Farmer wydano na trzech płytach DVD zatytułowanych: Music Videos I, Music Videos II & III i Music Videos IV. Rysunkowy teledysk „C’est une belle journée” powstał na podstawie szkiców wykonanych przez samą artystkę.

• „Tour 89(inne języki)” (maj – grudzień 1989)
• „Tour 1996(inne języki)” (maj – grudzień 1996)
• „Mylenium Tour(inne języki)” (wrzesień 1999 – marzec 2000)
• „Avant que l'ombre… à Bercy(inne języki)” (styczeń 2006)
• „Mylène Farmer en tournée(inne języki)” (maj – wrzesień 2009)
• „Timeless 2013(inne języki)” (wrzesień – grudzień 2013)
• „Mylène Farmer 2019(inne języki)” (czerwiec 2019)
• „Nevermore – Stadium Tour(inne języki)” (2023/2024)

• mylene.net – strona nieoficjalna (fr.)