Nacjonalizacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przykładowy, francuski dekret nacjonalizacyjny

Nacjonalizacja – forma upaństwowienia, poprzez przejęcie przez państwo praw własności ziemi, przedsiębiorstw i kapitału na podstawie odrębnego aktu prawnego[1]. Nacjonalizacja przeprowadzana jest na podstawie ustaw, których treść może wynikać z umów międzynarodowych. Nie należy mylić nacjonalizacji, która jest stosowana wobec określonej kategorii mienia lub osób, z wywłaszczeniem, które dotyczy konkretnej osoby i konkretnej sprawy.

Nacjonalizacja jest przeprowadzana w różnych powodów, od ideologicznych (socjalizm) po próby przeciwdziałania zawodnościom rynku[2]. Może być przeprowadzona za odszkodowaniem dla dotychczasowych właścicieli, z częściowym odszkodowaniem lub bez odszkodowania[1].

Przeciwieństwem nacjonalizacji jest prywatyzacja.

Wybrane nacjonalizacje

[edytuj | edytuj kod]

Nacjonalizacja w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Nacjonalizacja w Polsce.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b nacjonalizacja, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-12-11].
  2. Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 218. ISBN 978-1-57660-351-2.