Nadajnik radiowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nadajnik radiowy – urządzenie elektroniczne służące do wytwarzania energii elektromagnetycznej wielkiej częstotliwości, przystosowanej do celów łączności za pośrednictwem fal radiowych. Nadajnik składa się z generatora drgań elektrycznych wielkiej częstotliwości, wzmacniaczy wielkiej częstotliwości, wzmacniaczy małej częstotliwości, modulatora (modulacja) oraz urządzeń pomocniczych (np. zasilacza, urządzeń rozrządczych).

W zależności od częstotliwości przebiegu nośnego oraz długości fali radiowej rozróżnia się nadajniki: długo-, średnio-, krótkofalowe i najczęściej spotykane – ultrakrótkofalowe.

W zależności od przeznaczenia rozróżnia się m.in.: nadajniki radiofoniczne, nadajniki telewizyjne, nadajniki radiokomunikacyjne, nadajniki radiolokacyjne.

Podstawowe parametry nadajników

[edytuj | edytuj kod]
  • rodzaj emisji
  • użyteczna moc wyjściowa
  • dokładność oraz stabilność częstotliwości roboczej
  • czystość widmowa emitowanego sygnału
  • impedancja wyjściowa

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nadajnik_radiowy&oldid=74405976”