Nagada II – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nagada II – zwana również kulturą gerzeńską (zwana tak od cmentarza niedaleko Gerzeh) – kultura archeologiczna, rozwijająca się na terenach starożytnego Egiptu przez w przybliżeniu 300 lat, od ok. 3500 do 3200 r. p.n.e. W okresie tym wyróżniane są podokresy a, b oraz c.

Najważniejsze stanowiska archeologiczne tej kultury to: Abydos, Abusir el-Melek, Gerza, Hierakonpolis, Matmar, Nagada^[1].

W okresie kultury Nagada II stopniowo zanika znana z poprzedniego okresu Nagada I ceramika z czarnym brzegiem. Pojawiają się naczynia wykonane z tłustego syltu nilowego schudzonego sieczką. Ważniejszym jednak okazało się zastosowanie jako materiału do wyrobów ceramicznych wytwarzanych z gliny określanej mianem „marglowej” (jest trudniejsza w obróbce, niemniej wytwarzana z niej ceramika jest dużo lepsza jakościowo i może służyć np. do długotrwałego przechowywania płynów).

W okresie tym powstają też pierwsze miasta.

Zobacz też

Przypisy

↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza Fogra, s. 66 ISBN 83-85719-83-0.

Bibliografia

Edward F. Malkowski, Przed faraonami, Amber, 2007 r., s. 145–153, ISBN 978-83-241-2791-7.
Praca zbiorowa pod red. Regine Schulz i Matthias Seidel, Egipt, Świat faraonów, Könemann, 2004 r., s. 15–23, ISBN 83-7423-165-3.

[1] Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza Fogra, s. 66 ISBN 83-85719-83-0.

[1]