Nasieniowód – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nasieniowody, przewody nasienne (łac. ductus deferens) – przewody wyprowadzające plemniki z męskich gruczołów płciowych – jąder. U kręgowców nasieniowody wychodzą z najądrza i mają ujście na zewnątrz albo w cewce moczowej. Ponadto u kręgowców nasieniowody wytwarzają pewne substancje zwiększające ruchliwość plemników^[1]. U ssaków nasieniowody współtworzą powrózek nasienny.

Gruba, mocno umięśniona ściana narządu składa się, idąc od wewnątrz, z następujących warstw:

• błona śluzowa, początkowo ma światło okrągłe i wyścielona jest nabłonkiem dwurzędowym, dalej zaś wyściela ją nabłonek jednowarstwowy walcowaty, a światło staje się pofałdowane;
• błona mięśniowa, najgrubsza z warstw, zbudowana z 3 pokładów mięśniówki o przebiegu podłużnym, okrężnym i ponownie podłużnym;
• przydanka łącznotkankowa, mocująca nasieniowód w tkance łącznej powrózka nasiennego, w skład którego wchodzi.

W pobliżu gruczołu krokowego nasieniowód rozszerza się, tworząc bańkę. Jej cechą charakterystyczną jest szerokie światło i obecność wysokich, rozgałęzionych fałdów błony śluzowej. Nabłonek tworzy tu równie gruczołowe wpuklenia w głąb blaszki właściwej.

Krótki odcinek łączący bańkę z ujściem nasieniowodu nazywa się przewodem wytryskowym. Tu również błona śluzowa tworzy podłużne fałdy, choć nie tak wysokie jak w bańce. Do przewodu tego otwierają się ujścia pęcherzyków nasiennych^[2].

• 
  Męski układ rozrodczy.
• 
  Przekrój czołowy przez miednicę, pokazujący ułożenie powięzi. Widok z tyłu.
• 
  Przekrój strzałkowy przez pęcherz, prącie i cewkę moczową.
• 
  Przekrój poprzeczny w mikroskopie.

Zobacz hasło nasieniowód w Wikisłowniku