Nelson Chamisa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nelson Chamisa

Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1978 Masvingo
Przewodniczący Ruchu na rzecz Demokratycznej Zmiany
Okres	od 14 lutego 2018 do 30 marca 2020
Poprzednik	Morgan Tsvangirai
Następca	Thokozani Khuphe
Minister informacji i komunikacji
Okres	od 13 lutego 2009 do 31 lipca 2013
Przynależność polityczna	Ruch na rzecz Demokratycznej Zmiany
Poprzednik	urząd utworzony
Następca	Supa Mandiwanzira
Multimedia w Wikimedia Commons

Nelson Chamisa (ur. 2 lutego 1978 w Masvingo) – zimbabweński polityk i pastor, w latach 2009–2013 minister informacji i komunikacji, od 14 lutego 2018 do 30 marca 2020 przewodniczący Ruchu na rzecz Demokratycznej Zmiany.

Syn Alice i Sylvanusa Chamisów^[1], urodzony 2 lutego 1978 w Masvingo. Ukończył studia w zakresie stosunków międzynarodowych oraz uzyskał licencjat w zakresie prawa na University of Zimbabwe. Posiada także wykształcenie teologiczne jako pastor. Zaangażował się w politykę, kiedy jako student politechniki w Harare był w latach 1998–2000 szefem samorządu. W 1999 roku wstąpił do organizacji pozarządowej National Constitutional Assembly, ale w tym samym roku odszedł z niej i współtworzył Ruch na rzecz Demokratycznej Zmiany (MDC). W latach 2000–2006 kierował młodzieżówką MDC^[2].

W latach 2002–2003 należał do Międzynarodowej Unii Młodych Socjalistów^[2]. W 2003 roku w okręgu Kuwadzana East^[3] został wybrany najmłodszym deputowanym do zimbabweńskiego parlamentu, w którym zasiadał w komisjach transportu, prawnej i obrony. W latach 2005–2011 był rzecznikiem Ruchu na rzecz Demokratycznej Zmiany, natomiast w latach 2011–2014 kierował jego działem organizacyjnym^[2]. W 2007 roku został ciężko pobity przez rządowe bojówki^[4] na lotnisku w Harare, gdy przygotowywał się do wyjazdu do Belgii na szczyt UE z państwami pozaeuropejskimi. Chamisa był po tym zdarzeniu hospitalizowany z powodu popękanych kości czaszki^[5].

W latach 2009–2013 pełnił funkcję ministra informacji i komunikacji w rządzie jedności narodowej^[2] jako najmłodszy minister w historii kraju^[1]. W 2014 roku został sekretarzem działu polityczno-badawczego MDC^[2]. 14 lutego 2018^[1], po śmierci Morgana Tsvangiraia, stanął tymczasowo na czele Ruchu na rzecz Demokratycznej Zmiany^[4], a 1 marca tego samego roku został oficjalnie wybrany przewodniczącym partii^[1].

W lipcu 2018 roku był kandydatem w wyborach prezydenckich^[4], jednak nieznacznie przegrał w nich z prezydentem Mnangagwą^[6]. 24 sierpnia zimbabweński Sąd Najwyższy odrzucił pozew Chamisy o stwierdzenie nieważności wyborów, uznając że nie udowodnił on swoich zarzutów^[7]. Mimo to Chamisa zarzucił Mnangagwie fałszerstwa wyborcze i nie uznał jego prezydentury za legalną. W związku z tym odrzucił również ofertę rozmów z Mnangagwą o kryzysie ekonomicznym państwa^[6].

30 marca 2020^[8] Sąd Najwyższy Zimbabwe uznał, że kierownictwo Nelsona Chamisy w MDC, które objął on tymczasowo po śmierci Morgana Tsvangiraia, jest pozbawione podstaw formalnych, a zatem uznał je za niebyłe. Wyrok był efektem skargi członka MDC, należącego do frakcji skłóconej z Chamisą. W wyroku sąd nakazał przeprowadzenie wewnętrznych wyborów w ciągu 3 miesięcy, co pełnomocnik Chamisy uznał za próbę przejęcia przez rząd władzy nad największą partią opozycyjną. Krótko po orzeczeniu policja zapieczętowała siedzibę partii, by uniemożliwić Chamisie korzystanie z jej biur^[6], a wkrótce potem kierownictwo objęła tymczasowa przewodnicząca Thokozani Khuphe – skłócona z Chamisą. Większość członków partii poparła Chamisę^[8].