Niezawodność – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niezawodność (ang. reliability) – właściwość obiektu dająca informację o tym, czy pracuje on poprawnie (spełnia wszystkie powierzone mu funkcje i czynności) przez wymagany czas i w określonych warunkach eksploatacji (w danym zespole czynników wymuszających)^[1].

Niezawodność obiektu jest określona przez prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenia opisanego definicją:

${\displaystyle R(t)=Pr\{t\geqslant \tau \}}$

gdzie:

${\displaystyle R(t)}$ – niezawodność,

${\displaystyle t}$ – czas pracy bez uszkodzenia,

${\displaystyle \tau }$ – założony (lub wymagany) czas pracy bez uszkodzenia.

Dla obiektów nienaprawialnych lub naprawialnych, ale badanych do pierwszego uszkodzenia przyjmuje się następujące założenia:

• dla ${\displaystyle t=0}$ wartość ${\displaystyle R(0)=1,}$
• funkcja niezawodności jest nierosnąca,
• dla ${\displaystyle t}$ dążącego do nieskończoności wartość ${\displaystyle \lim _{t\to \infty }R(t)=0.}$

Zobacz hasło niezawodność w Wikisłowniku

• Diagnostyka techniczna

• Wojciech Zamojski, Teoria i technika niezawodności, Wrocław 1976.
• JanJ. Maksymiuk JanJ., Aparaty elektryczne w pytaniach i odpowiedziach, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997, ISBN 83-204-2101-2, OCLC 749299877 . Brak numerów stron w książce
• Marian Kwietniewski, Marek Roman, Halina Kłoss-Trębaczkiewicz, Niezawodność wodociągów i kanalizacji.