Niezawodność – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niezawodność (ang. reliability) – właściwość obiektu dająca informację o tym, czy pracuje on poprawnie (spełnia wszystkie powierzone mu funkcje i czynności) przez wymagany czas i w określonych warunkach eksploatacji (w danym zespole czynników wymuszających)[1].

Niezawodność obiektu jest określona przez prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenia opisanego definicją:

gdzie:

– niezawodność,
– czas pracy bez uszkodzenia,
– założony (lub wymagany) czas pracy bez uszkodzenia.

Dla obiektów nienaprawialnych lub naprawialnych, ale badanych do pierwszego uszkodzenia przyjmuje się następujące założenia:

  • dla wartość
  • funkcja niezawodności jest nierosnąca,
  • dla dążącego do nieskończoności wartość

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włodzimierz Gogołek, Wiesław Cetera: Leksykon tematyczny. Zarządzanie, IT. Wydawnictwo Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych UW, 2014, s. 65. ISBN 978-83-63183-58-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wojciech Zamojski, Teoria i technika niezawodności, Wrocław 1976.
  • Jan Maksymiuk, Aparaty elektryczne w pytaniach i odpowiedziach, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997, ISBN 83-204-2101-2, OCLC 749299877.
  • Marian Kwietniewski, Marek Roman, Halina Kłoss-Trębaczkiewicz, Niezawodność wodociągów i kanalizacji.