Nikodem Popławski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nikodem Popławski

Nikodem Popławski (2015)
Państwo działania	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	1975 Toruń
doktor nauk fizycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	2004 – fizyka Uniwersytet Indiany
Pracownik naukowy
Uczelnia	University of New Haven
Okres zatrudn.	od 2013
Strona internetowa

Nikodem Janusz Popławski (ur. 1 marca 1975 w Toruniu) – polski fizyk teoretyczny zajmujący się teorią grawitacji, ogólną teorią względności, jednolitą teorią pola i kosmologią.

Nikodem Popławski urodził się w Toruniu jako syn artystów plastyków Bożenny i Janusza Popławskich. Ukończył klasę o profilu matematyczno-fizycznym w VI Liceum Ogólnokształcym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. Został laureatem 10 olimpiad przedmiotowych – z fizyki, chemii, astronomii i wiedzy technicznej, do których przygotowywał się pod kierunkiem Stanisława Banaszkiewicza i Marka Golki. Stypendysta Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci. Po maturze w 1993 rozpoczął studia na Wydziale Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego, a rok później przeniósł się na Uniwersytet Warszawski.

Ukończył studia na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1999 obronił pracę magisterską z fizyki grawitacyjnej pod tytułem Interferometr Michelsona w czasoprzestrzeni płaskiej fali grawitacyjnej. W 2004 uzyskał stopień doktora na Wydziale Fizyki w Indiana University w Bloomington (Indiana, USA), gdzie następnie był zatrudniony do 2013. Obecnie jest pracownikiem naukowym na University of New Haven^[1].

Najszerzej znany jest z rozwinięcia i teoretycznego uzasadnienia wysuniętej w latach 70. XX wieku hipotezy, iż każda czarna dziura zawiera w sobie nowy wszechświat, a nasz Wszechświat znajduje się wewnątrz czarnej dziury, która sama istnieje w jeszcze większym wszechświecie^[2][3][4][5].

Teoria Popławskiego opiera się na klasycznej teorii grawitacji Einsteina-Cartana, która rozszerza ogólną teorię względności, dodając do zakrzywionej czasoprzestrzeni pojęcie skręcenia (ang. torsion), oraz na relatywistycznej mechanice kwantowej Diraca. Skręcenie czasoprzestrzeni naturalnie uwzględnia spin cząstek elementarnych w polu grawitacyjnym. Grawitacyjne efekty skręcenia są znaczące tylko przy ogromnych gęstościach, istniejących wewnątrz czarnych dziur i na początku Wszechświata. W takich warunkach, skręcenie objawia się jako siła odpychająca, która powoduje że materia wewnątrz czarnej dziury zapada się nie do punktu zwanego osobliwością, ale do stanu o ogromnej, skończonej gęstości^[6], po czym wybucha, dając początek nowemu, zamkniętemu wszechświatowi po drugiej stronie horyzontu zdarzeń^[7]. Czarna dziura staje się wówczas tunelem czasoprzestrzennym, łączącym oba wszechświaty. Analogicznie, Wielki Wybuch, który dał początek naszemu Wszechświatowi, był w rzeczywistości Wielkim Odbiciem^[8] wewnątrz czarnej dziury istniejącej w innym wszechświecie. Popławski pokazał, że kosmologia oparta na teorii Einsteina-Cartana nie tylko eliminuje problem osobliwości, ale również wyjaśnia dlaczego cały obserwowalny Wszechświat jest (uśredniając) przestrzennie płaski, jednorodny i izotropowy, bez odwoływania się do inflacji kosmologicznej. Zdaniem Popławskiego, skręcenie czasoprzestrzeni może być też źródłem ciemnej energii^[9], także ciemnej materii oraz asymetrii pomiędzy materią i antymaterią we Wszechświecie^[10].

National Geographic i Science w 2010 zaliczyły teorię Popławskiego do 10 największych odkryć roku^[11][12]. Popławski wystąpił w 5. odcinku serialu Ciekawość wyprodukowanego przez Discovery Channel, zatytułowanym Wszechświat równoległy (ang. Parallel Universes: Are They Real?) I wyemitowanym we wrześniu 2011^[13].

• Strona akademicka Nikodema Popławskiego
• Strona domowa Nikodema Popławskiego