Nośniki ładunku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2024-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nośnik ładunku – obiekt przenoszący ładunek elektryczny podczas przepływu prądu. Rodzaj nośnika ładunku zależy od budowy materiału, w którym zachodzi transport ładunku.

W metalach nośnikami ładunku są elektrony. W półprzewodnikach są to również elektrony, a gdy przewodnictwo zachodzi w paśmie walencyjnym, stosuje się opis przewodnictwa za pomocą pojęcia „dziura elektronowa”. W elektrolitach, na przykład w roztworach soli dysocjujących, są to jony. Dla materiałów w stanie nadprzewodzącym nośnikami ładunku są tak zwane pary Coopera.

• przewodnictwo jonowe