Nowa Katedra w Linzu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Linzu

Mariä-Empfängnis-Dom

katedra
Państwo	Austria
Kraj związkowy	Górna Austria
Miejscowość	Linz
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	Linz
Wezwanie	Niepokalanego Poczęcia NMP
Historia Data rozpoczęcia budowy 1862 Data poświęcenia 1924
Dane świątyni Styl neogotycki Architekt Vincenz Statz Świątynia • liczba wiernych 23 000 osób Wieża kościelna • wysokość wież 135 m
Położenie na mapie Linzu Katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Linzu
Położenie na mapie Austrii Katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Linzu
Położenie na mapie Górnej Austrii Katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Linzu
48°18′03,64″N 14°17′13,12″E/48,301011 14,286978
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Koncepcja Nowej Katedry w Linzu została podniesiona w 1855 przez biskupa Franciszka Józefa Rudigiera (1811-1884) w liście pasterskim, w którym wezwał wiernych do zbudowania w Linzu kościoła dla uczczenia ustanowionego 8 grudnia 1854 dogmatu o niepokalanym poczęciu NMP. Budowa rozpoczęła się w 1862, a w 1924 biskup Johannes Maria Gföllner konsekrował gotowy budynek Katedry Najświętszej Marii Panny. Projekt autorstwa głównego budowniczego archidiecezji kolońskiej, Vincenza Statza, został wykonany w stylu neogotyku francuskiego. Koszt budowy wyniósł 28 mln koron w złocie^[1].

Katedra ma 20 tys. miejsc stojących dla wiernych, co czyni ją największym, choć nie najwyższym kościołem w Austrii. Pierwotnie planowano budowę wyższej wieży, ale plany te nie zostały zrealizowane, ponieważ w czasach Austro-Węgier budynek nie mógł być wyższy niż Wieża Południowa z Katedry św. Szczepana w Wiedniu. Wieża o wysokości 135 m jest o 2 m niższa niż ta w Wiedniu.

Katedra słynie ze swych witraży. Jeden z nich ukazuje historię Linzu, inne przedstawiają portrety fundatorów budowy kościoła. Podczas II wojny światowej część okien, zwłaszcza w południowej części katedry, uległa zniszczeniu. W miejsce zniszczonych witraży, zamiast odtwarzać dawne wzory, wstawiono nowe, stworzone w duchu sztuki współczesnej. Warta uwagi jest także znajdująca się w krypcie szopka z figurami autorstwa S. Osterriedera oraz wystawa insygniów władzy biskupa Rudigiera.