Ołeksandr Hrekow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ołeksandr Hrekow
Олександр Петрович Греков
	generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia	21 listopada?/3 grudnia 1875 ; Sopicz, gubernia czernihowska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 1958 ; Wiedeń, Austria
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna ukraińsko-sowiecka
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ołeksandr Petrowycz Hrekow lub Hrekiw, ukr. Олександр Петрович Греков (Греків) (ur. 21 listopada^?/3 grudnia 1875 we wsi Sopicz w powiecie głuchowskim guberni czernihowskiej, zm. 8 grudnia 1958 w Wiedniu) – ukraiński wojskowy, generał-chorąży Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Życiorys

Ukończył prawo na Uniwersytecie Moskiewskim w 1897 r., w 1899 r. – Moskiewską Szkołę Wojskową(inne języki), a w 1905 Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. W czasie I wojny światowej był kolejno szefem sztabu 74 dywizji piechoty na Froncie Północno-Zachodnim, szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Gwardii, dowódcą Lejbgwardyjskiego Pułku Jegrów, szefem sztabu 6 Korpusu Armijnego, generalnym kwatermistrzem 1 Armii. Od 1916 był generałem-majorem Armii Imperium Rosyjskiego.

Jesienią 1917 przybył do Kijowa. Od listopada 1917 w armii ukraińskiej, przeprowadził likwidację kijowskiego okręgu wojskowego armii rosyjskiej, był dowódcą ukraińskiego garnizonu Kijowa i wiceministrem spraw wojskowych w rządzie URL.

W 1918 dowódca „serdiuckiej” dywizji URL. Na przełomie 1918/1919 był ministrem obrony URL i pierwszym atamanem nakaźnym Armii Czynnej URL.

Od 9 czerwca 1919 naczelny dowódca UHA. W lipcu 1919 w związku z konfliktem z władzami Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej, wyjechał z rodziną do Rumunii, później do Austrii, gdzie osiedlił się na stałe. W latach 1921–22 wydawał pismo Ukraina, zajmujące stanowisko propolskie, później wycofał się z życia politycznego. W 1946 otrzymał obywatelstwo austriackie. Jesienią 1948 zatrzymany przez Smiersz w Wiedniu, skazany na 25 lat łagru, więziony w zespole obozów koncentracyjnych Ozierłag pod Tajszetem. W 1956 uwolniony, powrócił do Wiednia.

Odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza III i IV klasy, Orderem Świętej Anny III i IV klasy, Orderem Świętego Stanisława II i III klasy.

Bibliografia, literatura, linki

Олександр Петрович Греков w: Енциклопедія історії України: Т. 2. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. – Київ 2004, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2
Encyclopedia of Ukraine
Олександр Греків