Odźwiernik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odźwiernik (łac. pylorus^[1]) – mięśniowy pierścień łączący żołądek z dwunastnicą. Buduje go zwieracz odźwiernika (musculus sphincter pylori), pokryty od strony światła żołądka fałdem błony śluzowej, tworzącym zastawkę odźwiernika (valvula pylori), otwierającą lub zamykającą się pod wpływem mięśnia i regulująca w ten sposób przepływ treści pokarmowej do dwunastnicy^{[1][2][3][4][5]}. W jego błonie śluzowej znajdują się gruczoły odźwiernikowe (wydzielające śluz) oraz komórki wytwarzające gastrynę^[4].

Niżej wymienione schorzenia leczy się operacyjnie:

• wrodzona niedrożność odźwiernika – występowanie błony, która zamyka odźwiernik;
• przerostowe zwężenie odźwiernika – różnej wielkości przerost mięśni odźwiernika, które przyjmują kształt twardego guza, zmniejszającego drożność; schorzenie ujawnia się w pełni w 2–3. tygodniu życia, częściej występuje u chłopców;
  • zwężenie odźwiernika u dorosłych – może być powikłaniem choroby wrzodowej zlokalizowanej blisko odźwiernika, której gojenie się prowadzi do powstania blizn, zwężających światło czasem nawet do kilku milimetrów; jest to często przyczyną rozszerzenia żołądka, wymiotów, odwodnienia oraz tworzenia nowych wrzodów; powodem zwężenia może być także nowotwór.