Odznaka „Turysta Przyrodnik” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odznaka „Turysta Przyrodnik” – odznaka ustanowiona przez Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, na wniosek Komisji Ochrony Przyrody Zarządu Głównego PTTK w 1979 roku. Ma za zadanie propagowanie turystyki przyrodniczej, kształtowanie właściwych postaw turystów wobec ojczystej przyrody oraz inspirację do jej ochrony^[1].

Odznaka posiada cztery kategorie: popularną, małą, dużą oraz honorową. Odznaka popularna i honorowa są jednostopniowe, a mała i duża posiadają trzy stopnie: brązowy, srebrny i złoty. Kolejne stopnie przyznawane są za zebranie odpowiedniej liczby punktów, które uzyskuje się na wszelkiego typu wycieczkach grupowych i indywidualnych wyłącznie na terenie Polski, odwiedzając parki narodowe, krajobrazowe, rezerwaty, pomniki przyrody i inne obiekty przyrodnicze. Małe odznaki można zdobywać od 7, a duże od 18 roku życia. Wizerunek odznaki stanowi dziewięćsił bezłodygowy na tle o różnym kolorze w zależności od kategorii i stopnia odznaki:

• popularna – na tle zielonym emaliowanym;
• mała:
  • brązowa – na tle niebieskim emaliowanym,
  • srebrna – na tle żółtym emaliowanym,
  • złota – na tle białym emaliowanym;
• duża:
  • brązowa – na tle brązowym oksydowanym,
  • srebrna – na tle srebrnym oksydowanym,
  • złota – na tle złotym oksydowanym;
• honorowa – na tle czerwonym emaliowanym.

Nadzór nad odznaką sprawuje Komisja Ochrony Przyrody Zarządu Głównego PTTK, a kadrą programową odpowiedzialną za nią są Instruktorzy Ochrony Przyrody.

• Komisja Ochrony Przyrody ZG PTTK
• Zbigniew Lewandowski – Odznaki krajoznawcze i regionalne Polskiego Towarzystwa Turystyczno Krajoznawczego, Wyd. WSSP im. Wincentego Pola w Lublinie, Lublin 2008, ISBN 978-83-60594-44-5

• Katalog obiektów odznaki "Turysta-Przyrodnik"