Offshoring – Wikipedia, wolna encyklopedia

Offshoring – przeniesienie wybranych procesów przedsiębiorstwa za granicę.

Offshoring dotyczy zarówno produkcji, jak i usług. Jego głównym celem jest obniżenie kosztów, stąd też beneficjentami offshoringu są najczęściej kraje o niższych kosztach operacyjnych, w tym zwłaszcza kosztach pracy (tzw. arbitraż płacowy, ang. labour arbitrage)[1].

Przeniesienie może nastąpić poprzez bezpośrednią inwestycję zagraniczną (utworzenie filii w innym kraju) lub zlecenie międzynarodowego podwykonawstwa[2]. Utworzenie filii zagranicznej określane jest jako captive offshoring lub captive. W tym drugim przypadku, tj. gdy beneficjentem przeniesienia jest podmiot zagraniczny niezwiązany kapitałowo z przedsiębiorstwem, proces ten nosi nazwę offshore outsourcing[1].

Przeciwieństwem offshoringu jest inshoring (backshoring, reshoring)[3].

Pojęcia powiązane

[edytuj | edytuj kod]
  • nearshoring – przeniesienie procesów do kraju bliskiego geograficznie[4]
  • rightshoring – lokalizowanie procesów w krajach i lokalizacjach, które zapewniają najlepszą kombinację kosztów i efektywności (zarówno w kraju macierzystym, jak i poprzez offshoring, tj. za granicą)[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Adrian Grycuk. Klastry a rozwój regionalny. Klaster usług biznesowych w Krakowie. „Studia BAS”. 1 (49), s. 144, 2017. Biuro Analiz Sejmowych. 
  2. Ewa Mińska-Struzik, Wanda Nowara, Szymon Truskolaski: Międzynarodowe stosunki gospodarcze: handel, czynniki produkcji, globalizacja. Poznań: Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, 2007, s. 53. ISBN 978-83-7417-285-1.
  3. Reshoring. investopedia.com. [dostęp 2017-06-02].
  4. Nearshoring. dictionary.com. [dostęp 2017-06-02].
  5. Right-Shoring. investopedia.com. [dostęp 2017-06-02].