Okręty podwodne typu 212A – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu 212A
Ilustracja
Rodzaj okrętu

SSK

Kraj budowy

Niemcy, Włochy

Projekt

ARGE 212

Stocznia

HDW, Nordseewerke, Monfalcone

Zbudowane

7

Użytkownicy

 Deutsche Marine (6)
 Marina Militare (4)

Typ poprzedzający

209

Służba w latach

2003–

Uzbrojenie:
22 torped DM2A4 Seehecht
bądź 24 miny
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe


6 x 533 mm

Sensory

radar nawigacyjny Kelvin Hughes(inne języki) 1007
sonary:
  • DBQS-40 (pasywny)
  • MOA 3070 bądź ELAK (aktywny)

Załoga

27 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

1450 ton

• w zanurzeniu

1830 ton

Długość

56 metrów
57,2 m (U35 i U36)

Szerokość

7 metrów

Napęd:
1 generator Diesla MTU 16V 396
1 silnik elektryczny Permasyn (3.875 KM)
9 ogniw paliwowych PEM BZM 34
1 śruba
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


12 węzłów
20 węzłów; AIP: 8 węzłów

Zasięg:
• na powierzchni

8.000 Mm na powierzchni przy 8 w.

Okręty podwodne typu 212Aniemieckie okręty podwodne o napędzie hybrydowym opartym na bateriach akumulatorowych oraz systemie ogniw paliwowych. Opracowane przez konsorcjum ARGE 212 jednostki, są pierwszymi okrętami podwodnymi w których jako układ rezerwowy zastosowano technologię AIP pod postacią ogniw paliwowych.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Projekt jednostek 212A został ukończony w 1992 roku przez konsorcjum stoczni HDW i TNSW- ARGE 212 we współpracy z IKL[1]. Konstrukcja okrętów tego typu stanowi rozwinięcie wyprodukowanych dla Izraela jednostek typu 800, z wykorzystaniem takiej samej niemagnetycznej stali o dużej wytrzymałości na rozciąganie[2]. Na kiosk przeniesiono jednak stery zanurzenia, a zwiększenie manewrowości podwodnej osiągnięto dzięki zastosowaniu sterów rufowych w konfiguracji "X"[2]. Okręty typu 212A zostały pierwszymi skierowanymi do produkcji seryjnej jednostkami używającymi ogniwa paliwowe (BZM 34) jako dodatkowe źródło energii[2]. Jednostki te wprowadziły po raz pierwszy także silniki elektryczne z magnesami trwałymi (permanent-magnet motor - PMM) do pływania z niewielką prędkością napędzające blisko-bezszumową śrubę[2]. Okręty 212A zdolne są do pływania w zanurzeniu z niewielką prędkością blisko 3 tygodnie, używając swoich ogniw paliwowych jako źródła energii[2]. Okręty typu 212A mają częściowo dwukadłubową strukturę kadłuba o dużej średnicy w części dziobowej. Część ta jest połączona z częścią rufową za pomocą stożkowej sekcji, mieszczącej siłownię baterii paliwowych. Ciekły tlen oraz wodór przechowywane są w metalowych cylindrach umieszczonych dookoła obwodu tej niewielkiej sekcji kadłuba[1]. Prędkość maksymalna okrętu z wykorzystaniem układu AIP bez użycia głównych baterii elektrycznych okrętu wynosi 8 węzłów.

Typ 212A został wyposażony w wysoko zintegrowany system zarządzania i kontroli broni, który integruje sensory, uzbrojenie oraz układ nawigacyjny. Kompleks ten oparty jest o wydajną szynę danych oraz układ obliczeń rozproszonych[3]. W skład układu uzbrojenia okrętu wchodzi sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w dwóch grupach po trzy wyrzutnie każda, których działanie oparte jest na zasadzie wypchnięcia torpedy za pomocą tłoka wodnego. Podstawowe uzbrojenie stanowi torpeda ciężka DM2A4 Seehecht[3] (morszczuk).

Program budowy

[edytuj | edytuj kod]

Budowa pierwszych czterech jednostek typu, została zatwierdzona 6 lipca 1994 roku, jednakże pierwsze cięcie stali zostało opóźnione do 1 lipca 1998 roku, z powodu modyfikacji niezbędnych dla zapewnienia identyczności konstrukcji z jednostkami budowanymi we Włoszech - dla włoskiej marynarki wojennej - z takim samym kadłubem[1]. Wprowadzone zmiany obejmowały zwiększenie dopuszczalnej głębokości zanurzenia oraz polepszenie warunków życiowych załogi. Budowa okrętów dla Niemiec została podzielona między dwie stocznie: HDW w Kilonii budowała części dziobowe jednostek, zaś TNSW budowała w Emden tylne połowy jednostek. Końcowe łączenie i wyposażanie obu części poszczególnych okrętów zostało podzielone między obydwie stocznie[1].

Jednostki

[edytuj | edytuj kod]

Okręty niemieckie

[edytuj | edytuj kod]
  • U-31wodowanie nastąpiło w marcu 2002, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
  • U-32 – wodowanie nastąpiło w grudniu 2003, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
  • U-33 – wodowanie we wrześniu 2004, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 13 czerwca 2006
  • U-34 – wodowanie w maju 2005, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 3 maja 2007
  • U-35 – wodowanie 15 listopada 2011, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 23 marca 2015
  • U-36 – wodowanie 6 lutego 2013, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 10 października 2016[4]

Okręty włoskie

[edytuj | edytuj kod]
  • „Salvatore Todaro” – rozpoczęcie budowy 3 lipca 1999, wodowanie 6 listopada 2003, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 29 marca 2006
  • „Sciré” – rozpoczęcie budowy 27 maja 2000, wodowanie 18 grudnia 2004, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 19 lutego 2007
  • „Pietro Venuti” – rozpoczęcie budowy 9 grudnia 2009, wodowanie 9 października 2014, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 6 lipca 2016
  • „Romeo Romei” – rozpoczęcie budowy 2012, wodowanie 4 lipca 2015, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 11 maja 2017[5].

Propozycja dla Marynarki Wojennej

[edytuj | edytuj kod]

20 listopada 2015 w porcie wojennym w Gdyni zacumował U-34. Wizyta obejmowała m.in. seminarium nt. konstrukcji i wyposażenia niemieckich jednostek typu 212A i 214, które zostały zaoferowane Marynarce Wojennej w planowanym przetargu na trzy nowe okręty podwodne, w ramach programu Orka[6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Saunders 2002 ↓, s. 254.
  2. a b c d e Fontenoy 2007 ↓, s. 333.
  3. a b U212 / U214, Germany
  4. U 36 wszedł do służby. „Morza i Okręty”, s. 6. ZBIAM. ISSN 2450-3509. 
  5. Czwarty wło­ski U-Boot. zbiam.pl, 2017-05-12. [dostęp 2018-02-27].
  6. Łukasz Zalesiński: Niemiecki U34 w porcie w Gdyni. polska-zbrojna.pl, 2015-11-20. [dostęp 2015-11-20].
  7. Maksymilian Dura, Niemcy odkrywają karty. Okręt podwodny Typu 212A w Gdyni [online], Defence24.pl, 20 listopada 2015 [dostęp 2015-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-21].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]