Okręty podwodne typu 212A – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu 212A

Rodzaj okrętu	SSK
Kraj budowy	Niemcy, Włochy
Projekt	ARGE 212
Stocznia	HDW, Nordseewerke, Monfalcone
Zbudowane	7
Użytkownicy	Deutsche Marine (6)  Marina Militare (4)
Typ poprzedzający	209
Służba w latach	2003–
Uzbrojenie:
22 torped DM2A4 Seehecht bądź 24 miny
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe	6 x 533 mm
Sensory	radar nawigacyjny Kelvin Hughes(inne języki) 1007 sonary:   • DBQS-40 (pasywny)   • MOA 3070 bądź ELAK (aktywny)
Załoga	27 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1450 ton
• w zanurzeniu	1830 ton
Długość	56 metrów 57,2 m (U35 i U36)
Szerokość	7 metrów
Napęd:
1 generator Diesla MTU 16V 396 1 silnik elektryczny Permasyn (3.875 KM) 9 ogniw paliwowych PEM BZM 34 1 śruba
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	12 węzłów 20 węzłów; AIP: 8 węzłów
Zasięg:
• na powierzchni	8.000 Mm na powierzchni przy 8 w.
Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu 212A – niemieckie okręty podwodne o napędzie hybrydowym opartym na bateriach akumulatorowych oraz systemie ogniw paliwowych. Opracowane przez konsorcjum ARGE 212 jednostki, są pierwszymi okrętami podwodnymi w których jako układ rezerwowy zastosowano technologię AIP pod postacią ogniw paliwowych.

Projekt jednostek 212A został ukończony w 1992 roku przez konsorcjum stoczni HDW i TNSW- ARGE 212 we współpracy z IKL^[1]. Konstrukcja okrętów tego typu stanowi rozwinięcie wyprodukowanych dla Izraela jednostek typu 800, z wykorzystaniem takiej samej niemagnetycznej stali o dużej wytrzymałości na rozciąganie^[2]. Na kiosk przeniesiono jednak stery zanurzenia, a zwiększenie manewrowości podwodnej osiągnięto dzięki zastosowaniu sterów rufowych w konfiguracji "X"^[2]. Okręty typu 212A zostały pierwszymi skierowanymi do produkcji seryjnej jednostkami używającymi ogniwa paliwowe (BZM 34) jako dodatkowe źródło energii^[2]. Jednostki te wprowadziły po raz pierwszy także silniki elektryczne z magnesami trwałymi (permanent-magnet motor - PMM) do pływania z niewielką prędkością napędzające blisko-bezszumową śrubę^[2]. Okręty 212A zdolne są do pływania w zanurzeniu z niewielką prędkością blisko 3 tygodnie, używając swoich ogniw paliwowych jako źródła energii^[2]. Okręty typu 212A mają częściowo dwukadłubową strukturę kadłuba o dużej średnicy w części dziobowej. Część ta jest połączona z częścią rufową za pomocą stożkowej sekcji, mieszczącej siłownię baterii paliwowych. Ciekły tlen oraz wodór przechowywane są w metalowych cylindrach umieszczonych dookoła obwodu tej niewielkiej sekcji kadłuba^[1]. Prędkość maksymalna okrętu z wykorzystaniem układu AIP bez użycia głównych baterii elektrycznych okrętu wynosi 8 węzłów.

Typ 212A został wyposażony w wysoko zintegrowany system zarządzania i kontroli broni, który integruje sensory, uzbrojenie oraz układ nawigacyjny. Kompleks ten oparty jest na wydajnej szynie danych oraz układzie obliczeń rozproszonych^[3]. W skład układu uzbrojenia okrętu wchodzi sześć wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm, w dwóch grupach po trzy wyrzutnie każda, których działanie oparte jest na zasadzie wypchnięcia torpedy za pomocą tłoka wodnego. Podstawowe uzbrojenie stanowi torpeda ciężka DM2A4 Seehecht^[3] (morszczuk).

Budowa pierwszych czterech jednostek typu, została zatwierdzona 6 lipca 1994 roku, jednakże pierwsze cięcie stali zostało opóźnione do 1 lipca 1998 roku, z powodu modyfikacji niezbędnych dla zapewnienia identyczności konstrukcji z jednostkami budowanymi we Włoszech - dla włoskiej marynarki wojennej - z takim samym kadłubem^[1]. Wprowadzone zmiany obejmowały zwiększenie dopuszczalnej głębokości zanurzenia oraz polepszenie warunków życiowych załogi. Budowa okrętów dla Niemiec została podzielona między dwie stocznie: HDW w Kilonii budowała części dziobowe jednostek, zaś TNSW budowała w Emden tylne połowy jednostek. Końcowe łączenie i wyposażanie obu części poszczególnych okrętów zostało podzielone między obydwie stocznie^[1].

• U-31 – wodowanie nastąpiło w marcu 2002, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
• U-32 – wodowanie nastąpiło w grudniu 2003, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 19 października 2005
• U-33 – wodowanie we wrześniu 2004, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 13 czerwca 2006
• U-34 – wodowanie w maju 2005, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 3 maja 2007
• U-35 – wodowanie 15 listopada 2011, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 23 marca 2015
• U-36 – wodowanie 6 lutego 2013, wejście do służby w niemieckiej marynarce wojennej 10 października 2016^[4]

• „Salvatore Todaro” – rozpoczęcie budowy 3 lipca 1999, wodowanie 6 listopada 2003, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 29 marca 2006
• „Sciré” – rozpoczęcie budowy 27 maja 2000, wodowanie 18 grudnia 2004, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 19 lutego 2007
• „Pietro Venuti” – rozpoczęcie budowy 9 grudnia 2009, wodowanie 9 października 2014, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 6 lipca 2016
• „Romeo Romei” – rozpoczęcie budowy 2012, wodowanie 4 lipca 2015, wejście do służby we włoskiej marynarce wojennej 11 maja 2017^[5].

20 listopada 2015 w porcie wojennym w Gdyni zacumował U-34. Wizyta obejmowała m.in. seminarium nt. konstrukcji i wyposażenia niemieckich jednostek typu 212A i 214, które zostały zaoferowane Marynarce Wojennej w planowanym przetargu na trzy nowe okręty podwodne, w ramach programu Orka^[6][7].

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85109-563-2. OCLC 123967432.
• Stephen Saunders: Jane's Fighting Ships 2002–2003. Jane's Information Group, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. OCLC 50282542.
• U212 / U214, Germany. Naval-Technology.com. [dostęp 2012-02-18]. (ang.).