Okręty podwodne typu Mackerel – Wikipedia, wolna encyklopedia
Zbudowane | dwa |
---|---|
Użytkownicy | |
Uzbrojenie: | |
76 mm L50, 2 x 12,7 mm | |
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe |
|
Załoga | 4 oficerów i 34 marynarzy oficerów i marynarzy |
Wyporność: | |
• na powierzchni | 825 t |
• w zanurzeniu | 1179 t |
Długość | 72,82 m |
Szerokość | 6,60 m |
Napęd: | |
4 x silnik diesla: Electric Boat 3,360 hp (2505 kW) 4 x silnik elektryczny: Electro-Dynamic | |
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne typu Mackerel – zaliczany do fleet boats typ amerykańskich okrętów podwodnych wybudowanych w latach 1939–1940. Zbudowano tylko dwa okręty typu Mackerel, obie jednostki podczas II wojny światowowej zostały przydzielone do Submarine Squadron 1 w New London w stanie Connecticut. Pełniły funkcję głównie jako okręty szkoleniowe i testowe (m.in. zwalczanie wrogich okrętów podwodnych). Podczas całej wojny na Pacyfiku tylko jeden raz USS „Mackerel” (SS-204) miał kontakt z wrogim okrętem podwodnym. W nocy 14 kwietnia 1942 r. w kierunku USS „Mackerel” wrogi okręt odpalił dwie torpedy, jednak okręt amerykański zdążył w porę zauważyć niebezpieczeństwo i bezpiecznie oddalić się.
Po wojnie oba okręty wycofano ze służby w listopadzie 1945 r., a następnie zostały sprzedane na złom.