Operacja Dragoon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Operacja Dragoon

II wojna światowa, front zachodni i kampania śródziemnomorska
Gen. Jean de Lattre de Tassigny podczas wizytacji oddziałów francuskich w wyzwolonej Marsylii, 29 sierpnia 1944 r.
Czas	15 sierpnia – 14 września 1944
Miejsce	Prowansja
Terytorium	Francja
Przyczyna	potrzeba odciążenia wojsk alianckich walczących na północy Francji
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
III Rzesza  Stany Zjednoczone  Wolna Francja  Wielka Brytania  Kanada
Dowódcy
Johannes Blaskowitz, Ferdinand Neuling Jacob Devers, Jean de Lattre de Tassigny, Alexander Patch, Lucian Truscott
Siły
Niemcy: 100 tys. żołnierzy Amerykanie i Brytyjczycy: 151 tys. żołnierzy Wolni Francuzi: 75 tys. żołnierzy
Straty
Niemcy: ~7 tys. zabitych, ~21 tys.rannych, 131 250 w niewoli Amerykanie: 2500-3175 zabitych, schwytanych lub zaginionych, ~7500 rannych Wolni Francuzi: ponad 10 tys. ofiar
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
43°13′39″N 6°39′45″E/43,227500 6,662500
Multimedia w Wikimedia Commons

Operacja Dragoon (z ang. „wymusić, zdominować”, wstępnie nazwana Anvil – „kowadło”) – aliancka operacja desantowa w południowej Francji podczas II wojny światowej, przeprowadzona 15 sierpnia 1944 roku. W operacji uczestniczyły wojska amerykańskie, francuskie, brytyjskie oraz kanadyjskie.

Nazwa operacji jest wynikiem braku realizacji koncepcji Winstona Churchilla, który chciał utworzyć „drugi front” poprzez lądowanie na Bałkanach. Z planami brytyjskiego premiera nie zgadzali się Franklin Delano Roosevelt i Charles de Gaulle, którzy obstawiali przy koncepcji lądowania na południu Francji. Operacja miała nosić kryptonim Anvil (z ang. „kowadło”). Churchill ostatecznie przystał do tego planu, jednak zażartował, że ze względu na to, że został do niego przymuszony, powinno zmienić się przydomek operacji na Dragoon („wymusić, zdominować”). Planiści alianccy potraktowali jednak poważnie słowa Churchilla i zmienili nazwę operacji.

Operacja desantowa poprzedzona była nalotami bombowymi na drogi, mosty, lotniska i pozycje artylerii niemieckiej. W noc poprzedzającą desant rozpoczął się ostrzał artyleryjski przez okręty alianckie wzdłuż 40-milowego odcinka frontu. Siły morskie podzielono na cztery zespoły uderzeniowe: „Camel”, „Delta”, „Alpha” i „Sitka”. Pierwsze trzy zespoły desantowały się na kontynencie, a grupa „Sitka” zaatakowała wyspy Port-Cros i Levant celem zniszczenia baterii nadbrzeżnej. Jednocześnie z morską operacją desantową, 448 samolotów i 408 szybowców transportowych lądowało w pobliżu Le Muy^[1].

Lądowanie odbyło się na odcinku wybrzeża między Cannes a Tulonem i zakończyło się sukcesem aliantów. Plaże zostały zdobyte bez większego oporu. Następnie alianci ruszyli w kierunku północnym, zachodnim i wschodnim. W wyniku tych działań wyzwolili m.in. 28 sierpnia Marsylię.

• 
  Niemieckie działo obrony wybrzeża w południowej Francji
• 
  Flota inwazyjna u wybrzeży Francji
• 
  Lądowanie na plażach
• 
  Plan operacji
• 
  Rozmieszczenie zespołów uderzeniowych
• 
  Obiekt niemieckiej linii obronnej południowego wybrzeża Francji (Südwall)

• Kampania w południowej Francji na US Army Center of Military History (ang.)