Order Portretu Władcy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Awers gwiazdy i odznaki | |
Baretka I klasy | |
Baretka II, III, IV i V klasy | |
Ustanowiono | 1939 |
---|---|
Wycofano | 1979 |
Powyżej | |
Poniżej | |
Powiązane |
Order Portretu Władcy, Order Cesarski (pers. Nešān-e Homāyūn) – honorowe cywilne odznaczenie irańskie ustanowione 15 lutego 1939 roku przez szacha perskiego, Rezę z dynastii Pahlawi. Zastąpił on Order Lwa i Słońca, nadawany przez obaloną dynastię Kadżarów. Został zlikwidowany w 1979 po zniesieniu monarchii w wyniku irańskiej rewolucji islamskiej[1][2][3][4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Odznaczenie utworzone przez Fatha Alego Kadżara, zawierające miniaturę portretu władcy w postaci medalionu, noszone było w Persji na długo przed formalnym ustanowieniem tego orderu[5]. W 1856 roku szach Naser ad-Din Kadżar utworzył go pod nazwą Order Cesarskiego Portretu (Nishan-i-Tamtal-i-Humayun). Przyznawany był największym dygnitarzom dworskim, ambasadorom, najważniejszym ministrom i innym dostojnikom o podobnej randze i znaczeniu. Służył jako najważniejsze odznaczenie honorujące państwowych urzędników. Miejsce obrazu popiersia szacha wewnątrz odznaki niekiedy zajmował wizerunek lwa i słońca, jeden z perskich symboli, który używany był także jako centralny motyw Orderu Lwa i Słońca czy Orderu Aghdas[6].
Order Portretu Władcy, zwany też Orderem Cesarskim został ustanowiony 15 lutego 1939 roku, jako bezpośredni spadkobierca w tradycji, przeznaczeniu i wyglądzie Orderu Lwa i Słońca, który nadawany był przez władców z dynastii Kadżarów. Służył jako nagroda za zasługi dla monarchy lub państwa perskiego. Dzielił się na pięć klas; mógł być nadawany zarówno cywilom, jak i wojskowym[4].
Podział odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Przeznaczone do nagradzania ważnych urzędników irańskich oraz obcokrajowców, którzy wyróżnili się w służbie dla kraju i monarchy, a także dygnitarzy innych państw[1][2].
- I klasa – Wielka Wstęga
- II klasa – Wielki Oficer
- III klasa – Komandor
- IV klasa – Oficer
- V klasa – Kawaler
Utworzone w 1920, przeznaczone dla urzędników niższej rangi, którzy wyróżnili się w służbie dla kraju i monarchy[1][2][7]
- Medal Złoty
- Medal Srebrny
- Medal Brązowy
Wygląd insygniów
[edytuj | edytuj kod]Insygnia odznaczenia były zmodyfikowaną wersją insygniów Orderu Lwa i Słońca. Gwiazdy i odznaki wszystkich klas wykonane były ze srebra[2][8].
Odznaka
[edytuj | edytuj kod]Odznaka (godło) składała się z emaliowanej, okrągłej ilustracji stojącego na pustyni lwa, z zakrzywionym mieczem trzymanym w uniesionej łapie, na tle wschodzącego słońca o pięciu promieniach. Wizerunek ten umieszczono wewnątrz zielonego okręgu, a ten z kolei – wewnątrz ramki w kształcie ośmio- lub sześciopromiennej gwiazdy w przypadku klas I, II, III i IV, a w klasie V gwiazda miała cztery promienie. Zawieszka miała kształt łańcuszka z pętelką; mocowana była do wstążki lub wstęgi[2][3][8].
Gwiazda
[edytuj | edytuj kod]Gwiazda orderowa była podobna do odznaki, z tym że była ośmiopromienna, nieco większa i bez zawieszki. Wewnątrz każdego promienia przebiegał zielony, emaliowany pasek, łączący się z zielonym okręgiem okalającym ilustrację. Gwiazdę noszono w I i II klasie wraz z odznaką na wstędze, a w III klasie bez odznaki[2].
Medal
[edytuj | edytuj kod]Medal był okrągły, wykonany z metalu (złoty, srebrny lub brązowy w zależności od stopnia). Na awersie znajdowała się ilustracja podobna do tej, która znajdowała się na odznace, w postaci rzeźbionego w całości reliefu stojącego lwa, trzymającego zakrzywiony miecz w uniesionej łapie, na tle wschodzącego słońca z pięcioma promieniami. Obramowaniem wizerunku, na krawędzi medalu, był wyryty wieniec laurowy. Medal przymocowany był za pomocą klamerki-zawieszki do prostokątnej, zielonej wstążki[3][7].
Wstęgi, wstążki i baretki
[edytuj | edytuj kod]Wstęga (Hamāyel) lub wstążka przyporządkowana do I klasy była uszyta w kolorze zielonym z czerwonymi paskami po bokach, a w przypadku pozostałych klas orderu i stopni medalu miała kolor zielony[1]. Wielka Wstęga miała wygląd szerokiej szarfy wieszanej z prawego ramienia do lewego boku, Wielcy Oficerowie i Komandorzy wiązali wstęgę wokół szyi, a w pozostałych klasach i wstążki były wiązane na sposób francuski jak w przypadku orderu Legii Honorowej i przypinane do lewej piesi w szeregu z innymi medalami. Wstążka oficerska miała rozetkę[4].
Suwereni odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Reza Szah Pahlawi (1939-1941)
- Mohammad Reza Pahlawi (1941-1979)
Odznaczeni
[edytuj | edytuj kod]- Felicjan Sławoj Składkowski – I klasa[9]
- André Malraux – I klasa[10]
- Władysław Anders – I klasa[11]
- Joseph Lawton Collins – I klasa[12]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Wiesław Bończa-Tomaszewski: Kodeks orderowy. Przepisy obowiązujące posiadaczy orderów, odznaczeń, medali i odznak. Warszawa-Kraków: Główna Księgarnia Wojskowa, Drukarnia Narodowa, 1939, s. 379.
- ↑ a b c d e f Decorations. [w:] Encyclopædia Iranica [on-line]. iranicaonline.org. [dostęp 2014-10-21]. (ang.).
- ↑ a b c Qajar (Kadjar) Orders and Decorations. qajarpages.org. [dostęp 2014-10-21]. (ang.).
- ↑ a b c Christopher Buyers: Nishan-i-Humayun – The Imperial Order. [w:] The Pahlavi Dynasty orders & decorations [on-line]. [dostęp 2014-10-29].
- ↑ Manoutchehr M. Eskandari-Qajar: Qajar (Kadjar) Orders and Decorations. [w:] Qajar (Kadjar) Dynasty Pages [on-line]. qajarpages.org. [dostęp 2014-10-29]. (ang.).
- ↑ Christopher Buyers: Nishan-i-Tamtal-i-Humayun – The Decoration of the Imperial Portrait. [w:] The Qajar Dynasty orders & decorations [on-line]. [dostęp 2014-10-29].
- ↑ a b Medal of Homayoun. [w:] Orders and medals of Shah Reza Pahlavi era 1925 – 1941 [on-line]. irancollection.alborzi.com. [dostęp 2014-10-28]. (ang.).
- ↑ a b Order of Homayoun. [w:] Orders and medals of Shah Reza Pahlavi era 1925 – 1941 [on-line]. irancollection.alborzi.com. [dostęp 2014-10-25]. (ang.).
- ↑ „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 38, Nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ André Malraux. ordredelaliberation.fr. [dostęp 2014-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-16)]. (fr.).
- ↑ Odznaczenia. Generał Broni Władysław Anders. wsiz.rzeszow.pl. [dostęp 2014-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-01)].
- ↑ General orders (GO 54). armypubs.army.mil. [dostęp 2014-10-25]. (ang.).